Stołówka Szkolna

First topic message reminder :

Pomieszczenie pomalowane na pomarańczowo. Jest w nim pełno światła, dzięki dużym oknom. Poza tym znajduję się tu tyle stołów i krzeseł by każdy uczeń szkoły mógł zasiąść i zjeść posiłek w spokoju. Stoliki ułożone są w linii prostej. Taki rzędów znajduje się cztery. Na końcu mamy podwyższenie, na którym spożywają posiłek nauczyciele z dyrekcją.

Vid przyszedł na stołówkę w oczywistym celu. Był niesamowicie głodny, a to było idealne miejsce do spożywania posiłków. Rozejrzał się po sali jak zwykle przeklinając w duchu pomarańczowy kolor ścian. Usiadł w połowie jednego z długich stołów ignorując innych uczniów. Niestety, ale sam sobie zasłużył na złą reputację. Zbadał uważnie zawartość postawionych misek i półmisków. Z kieszeni wyjął błękitne pudełko, w którym znajdowały się dwa kawałki, jeszcze ciepłego, pieczonego mięsa. Jeden kawałek położył na talerzu, a drugi zostawił w spokoju, chowając pakunek z powrotem. Ze stołu wziął podobny kawałek mięsa i położył obok swojego. Ostrożnie ukroił sobie kawałeczek przyniesionego mięsa i spróbował. To samo zrobił z daniem stołówkowym. Westchnął szepcząc cicho: "Wciąż szkolne żarcie jest lepsze od mojego". W ciszy kontynuował jedzenie.

Pierwszy powód, dla którego uczniowie zjawiają się w szkolnej stołówce to oczywiście głód i Gerda bynajmniej nie była pod tym względem wyjątkiem. Niby sama dawała sobie radę z gotowaniem, ale miło było przyjść na gotowy posiłek, zwłaszcza, że stołówkowe jedzenie wcale nie było złe.
Weszła do pomieszczenia krokiem pewnym i szybkim, jak to miała w zwyczaju. Nie dostrzegła w pobliżu nikogo znajomego, więc dosiadła się do pierwszej osoby z brzegu. Jak się pewnie łatwo domyślić, zajęła miejsce obok Vida, którego jednak nie kojarzyła jakoś bliżej, poza krótkim mijaniem się na szkolnym korytarzu. Uśmiechnęła się krótko w jego kierunku i od razu zaczęła rozglądać się po rozłożonych najbliżej półmiskach. W końcu zdecydowała się na coś w guście gulaszu z ryżem, którego to obficie nałożyła sobie na talerz. Może i nie było tego po niej widać, ale potrafiła jeść gargantuiczne porcje.

Zdziwił się, że ktoś do niego się dosiadł. Nie był jednak z tego powodu zły, czy smutny. Przeciwnie, ucieszył się, że spotkał kogoś, kto nie słyszał o nich plotek. Dziewczynę kojarzył ze szkolnych korytarzy, ale nigdy nie zamienił z nią słowa. Krótko odwzajemnił uśmiech. Wciąż jedząc zastanowił się, czy się odezwać. Stwierdził, że warto mieć znajomych, więc przełknął kęs mięsa i przedstawił się:
-Jestem Vid, z Diligens.
Głupio mu było tak po prostu się przedstawić, tym bardziej, że zrobił to nie nawiązując kontaktu wzrokowego, który przecież podczas rozmowy jest ważny.

Dla niej było całkowicie normalne, żeby dosiąść się ot tak do obcej osoby. Nie widziała nic dziwnego w tym, że prawdopodobnie znają się co najwyżej z przelotnych spojrzeń. Po prostu jeśli chciała koło kogoś usiąść, to nie miała oporów.
Usłyszawszy jego głos, podniosła wzrok znad talerza i obróciła się do niego półprofilem.
- Cześć~ jestem Inga, z Ordinarium. Miło mi Cię poznać. - przedstawiła się, uśmiechając się przy tym szeroko. Lubiła poznawać nowych ludzi, a akurat plotek krążących na temat tego ucznia nie było jej dane usłyszeć. Wydawałoby się - niemożliwe, a jednak. Chociaż troszeczkę irytowało ją, że dalej patrzy się w inną stronę, ale postanowiła mu to na razie odpuścić. A nuż jest chłopak nieśmiały albo zamknięty w sobie?

Kątem oka zauważył uśmiech dziewczyny. Odetchnął w duchu. Jak tak teraz pomyślał, to stwierdził, że zachowuje się jak dziwak. Postanowił to zmienić i spróbować nawiązać normalną rozmowę. Pochłonął kolejny kęs mięsa i nalał sobie winogronowego soku do szklanki:
-W której jesteś klasie?- zapytał i łyknął soku, który był dla niego za słodki- I jakim rodzajem magii władasz?
Odstawił pustą szklankę, a na pusty już talerz nałożył sałatkę warzywną. Cóż poradzić. Spust do jedzenia miał spory.

Pochłaniała jeden widelec ryżu za drugim, przez co porcja nałożona na jej talerz kurczyła się z bardzo szybkim tempie. Musiała przyznać, że to danie zdecydowanie świadczyło dobrze o kulinarnym standardzie szkoły.
Przerwała jednak, by zgodnie z wymogami kultury nie mówić z pełnymi ustami. Obrzuciła Vida wzrokiem pełnym zainteresowania.
- Jestem w trzeciej klasie. A co do magii... wolę się nie zdradzać. W końcu możemy kiedyś znaleźć się po przeciwnych stronach areny. - odparła, puszczając mu oczko z szelmowskim uśmiechem. Zaraz jednak zmieniła wyraz twarzy na bardziej przyjazny. Normalna rzecz, że nie musi mu wcale mówić o swoich umiejętnościach, niech ma nowy kolega zagadkę. Bo kto wie, a nuż rzeczywiście kiedyś będzie się chciała z kimś zmierzyć na arenie, a wtedy dużo lepiej jest trafić na kogoś, kto nie wie co go czeka. Bardzo prosta i logiczna rzecz.

Uśmiechnął się. Dobrze rozumiał tą dziewczynę i miał nadzieję, że tak odpowie.
-Ciekawe, rzadko spotyka się ludzi przezornych- stwierdził- Dużo osób chwali się swoimi zdolnościami.
Spożytkował całe danie i zabrał się za dokładkę. Po chwili zmienił temat.
-Dobre robią tu jedzenie, spotkałaś kiedyś tutaj jakiegoś kucharza?- zapytał, bo sam nigdy nikogo takiego nie spotkał. W sumie chętnie by kogoś takiego poznał, chociażby po to, aby nauczyć się jeszcze lepiej gotować.

Ucieszyła się widząc, że się uśmiecha. To już polepszało atmosferę rozmowy, prowadząc ją tylko ku dobremu.
- Kto musi wiedzieć, ten wie, reszta lepiej niech nie ma o niczym pojęcia. - skwitowała radośnie. Święta racja, niewiele osób potrafiło w całości zachować dyskrecję na temat swoich zdolności. Inga też nie ukrywała tego jak jakiejś olbrzymiej tajemnicy, ale też nie paplała o swoim rodzaju magii byle komu. Za to na przykład przed ludźmi jej bliskimi nie było sensu się ukrywać, bo jak mogłaby opowiedzieć o swoich trudnościach i postępach? Nie ma po co być aż tak drobiazgowym, o.
- Ano, świetne jest. Z tego co wiem to kucharz jakiś jest, ale go nie znam. - odpowiedziała, dźgając kawałek gulaszu widelcem. W końcu nabiła go z cichym brzdękiem sztućca o talerz i zjadła z ochotą. Już chyba wiedziała, jakie będzie jej ulubione danie ze szkolnej stołówki.

Przez jego talerz i przełyk przewędrowała kolejna porcja jedzenia. Spróbował również gulaszu, który jadła Inga. Popatrzył na potrawy i nagle wstał z miejsca unosząc triumfalnie zaciśniętą pięść do góry.
-Wiem!- krzyknął, po czym usiadł nieco zmieszany na widok zdziwionych twarzy.
Uspokoił się i zaczął mówić o wiele ciszej, aby nikt na niego nie zwrócił uwagi.
-Założę kółko kucharskie, może uda mi się przekonać kucharza, żeby czegoś w nim uczył. Muszę umieć gotować jak on...- można było pomyśleć, że mówił po części do siebie i po części do nowej znajomej.

Spojrzała na jego niespodziewany wybuch entuzjazmu najpierw zaskoczona - co było dość normalne w tym przypadku - a potem niebywale ją to rozbawiło. Szczególnie, że chłopak zdawał się być starszy od niej, a co za tym idzie, dłużej chodził do St. Francesa.
- Wiesz, o ile się orientuję, to w szkole już działa klub kulinarny... - zauważyła. Nie mogła się mylić, bo przez jakiś czas planowała się do niego zapisać. Mimo wszystko jednak zwyciężył klub muzyczny, bo łatwiej jej się było w nim odnaleźć. Przynajmniej tam już coś umiała, a przecież jeśli zechce się kiedyś podciągnąć z gotowania, to zdecydowanie nic nie stoi na przeszkodzie, żeby spróbowała zostać kulinarnym samoukiem. Zresztą, gdyby ze swoimi brakami w wiedzy pojawiła się na spotkaniu takiego klubu, mogłaby palnąć niezłą gafę!

Zdziwił się i zastanowił.
-Kojarzę tylko klub herbaciany, muzyczny, dziennikarski i technomatów...- rzekł wyliczając na palcach- Będę musiał to sprawdzić.
Skończył kolejną porcję i odłożył sztućce. Popił sokiem i usiadł rozluźniony. Spojrzał na dziewczynę.
-Co robisz w wolnych chwilach?- zapytał nagle- Bo ja, jak możesz się domyśleć, lubię gotować.

Wprowadziło ją to w lekką konsternację, bo mimo wszystko coś było o tym kiedyś mówione.
- A bo ja wiem... może tylko był planowany i jednak nie powstał? Nie umiem sobie przypomnieć, ale na pewno kiedyś o tym słyszałam. - zaczęła myśleć na głos. No cóż, nigdy się nie interesowała jakoś szczególnie pichceniem, bo i tak nie miała do niego szczególnego zacięcia. Pieczenie już prędzej, czy jakieś desery, ale to rzadko, od wielkiego dzwonu.
- Tak na przykład, należę do klubu muzycznego i gram na ukulele. - odpowiedziała - I jeszcze lubię czytać, chodzić na spacery albo czasami śpiewam czy szydełkuję. - dokończyła z uśmiechem. I tak wymieniła te najczęstsze, bo tak naprawdę z nudów potrafiła zajmować się czymkolwiek.

Uśmiechnął się. Zastanowił się nad wstąpieniem do klubu kucharskiego gdy takowy powstanie. Gdy usłyszał śmieszna nazwę instrumentu powstrzymał się od śmiechu. Cóż, jego dziwne poczucie humoru obejmowało tez śmieszne słowa.
-Klub muzyczny daje jakieś występy w szkole, czy gracie dla siebie?- zapytał szczerze zaciekawiony, bo chętnie by się oderwał od szkolnych zajęć.

Nie tylko nazwa hawajskiej gitarki jest specyficzna... wystarczy sobie wyobrazić egzotyczny wyraz ukulele i ciężki, islandzki akcent Ingi. Złożone w całość musiało dawać iście komiczny efekt.
- Tak, czasami mamy występy na uroczystościach szkolnych, ale w sumie nic więcej. Tak to każdy doskonali swój instrument, wiadomo. - odpowiedziała, a w jej głosie można było wyczuć pewne zadowolenie z takiego stanu rzeczy. Raczej nie przepadała za publicznymi występami, wolała siedzieć w zaciszu sali muzycznej i ćwiczyć grę, i nigdy nie grała przed pozostałymi członkami czegoś, czego wcześniej nie przećwiczyła. Nie lubiła się mylić w trakcie gry, której ktokolwiek by się przysłuchiwał. A zazwyczaj tak się działo, bo nawet najmniej liczne audytorium niesamowicie ją stresowało.

-Ja nie mam talentu do żadnego instrumentu- rzekł z uśmiechem, raczej nie chciałby mieć takowego talentu- Mój śpiew za to przypomina śmiech małpiatek. Wolę gotować.
Wyciągnął pudełko, otworzył je i pokazał kawałek pieczonego mięsa podobnego do tego leżącego na stole.
-Próbuję osiągnąć taki sam smak, ale za cholerę nie idzie- rzekł z krzywym uśmiechem- Nie wiem co robię złe.

- Każdy ma swój talent. - odparła radośnie i od razu zainteresowała się kulinarnymi zapędami Vida. Z niekrytym zaciekawieniem nachyliła się nad otwartym przez niego pudełeczkiem i porównała wygląd dwóch podobnych mięs.
- Chciałabym ci pomóc, ale to niestety nie moja działka... jedyne co mi jakoś wychodzi to słodkie rzeczy, na mięsie się nijak nie znam. - skwitowała nieco przepraszającym tonem. Żal jej było, że nie może nic chłopakowi podpowiedzieć, ale pewnie by tylko bardziej poknociła.
- Ale jestem pewna, że w końcu ci się uda. - dodała optymistycznie, żeby już nie było, że w niego nie wierzy.

Zdziwiło go, ze Inga faktycznie się przejęła.
-Może kiedyś mi się uda- rzekł z uśmiechem chowając pudełeczko- Zastanawiam się nad zostaniem kucharzem po szkole, ewentualnie najemnikiem... Własnie- pomyślał Vid- A Ty co zamierzasz robić po ukończeniu szkoły? Masz jakiś wymarzony zawód, albo plany na przyszłość?
Był tego szczerze ciekaw. Nie często miał okazje z kimś normalnie porozmawiać, wiec pierwszy raz mógł usłyszeć o czyichś planach. Był tez ciekaw, jakie zawody można pozyskać po tej szkole.

- Na pewno ci się uda. - powiedziała, uśmiechając się przyjaźnie. W końcu jeśli będzie próbował odpowiednio długo, to nie ma możliwości, żeby mu w końcu nie wyszło. Zakładając, że tak podstawowa rzecz jak uczenie się na błędach leżała w zakresie jego możliwości, a nie mogłoby być inaczej - przynajmniej co do tego czuła się przekonana po pierwszych kilku minutach rozmowy.
- Tak naprawdę to nigdy nie myślałam nad żadnym konkretnym zawodem... raczej wolałabym zostać zwykłą gospodynią domową. - odparła, popadając w lekkie zamyślenie. Zdecydowanie wolałaby znaleźć porządnego męża, mieć gromadkę dzieci i siedzieć w domu całymi dniami, zajmując się jego pielęgnacją. Wiedziała oczywiście, że takie coś nie byłoby proste, bo jej hipotetyczny małżonek musiałby nieźle zarabiać, żeby utrzymać całą rodzinę. Ale że żadna profesja nie była jej szczególnie bliska, to wolała nie myśleć o tym póki co i dalej snuć marzenia o żywocie kury domowej.

(Vid siedział obok Ingi, więc Cheff siadł naprzeciw)
Rozweselił się na widok osoby, która wyglądała na kucharza. Zatarł ręce i z olbrzymim entuzjazmem zasypał go pytaniami.
-Pan jest kucharzem szkolnym? Jak pan robi to mięso?- wskazał pieczone mięso stojące nieopodal- Od kogo pan się uczył? Ile pan zarabia?
Po chwili się zreflektował. Zdał sobie sprawę, ze ostatnio naprawdę szczęśliwy był po wygranej walce, ale nie długo, bo przecież przez nią był znienawidzony. Skrzywił minę i przeprosił za swoje ostatnie pytanie. W końcu mogło się ono wydać niepoprawne.

Dla Gerdy wkroczenie na stołówkę kucharza nie było może tak emocjonujące jak dla jej sąsiada ze stolika, ale z braku lepszego zajęcia, zainteresowała się następującą od tego momentu rozmową.
- Hm? - uniosła tylko brwi na nietypowe przywitanie Cheffa i spojrzała na niego pytająco. Miło byłoby usłyszeć dalsze fragmenty tej krótkiej myśli, może usłyszeliby coś ciekawego lub poruszającego. Albo po prostu można by nawiązać jakiś kontakt.
Uśmiechnęła się, gdy Vid wyskoczył ze swoim potokiem pytań. Mogła się tego po nim spodziewać, jako entuzjaście gotowania, ale była bardzo ciekawa reakcji i odpowiedzi Francuza. No więc kto jak kto, ale ona akurat umiała siedzieć cicho, gdy było to potrzebne.

Dla Vida odpowiedzi nie wydawały się dziwne. Powiedział prawdę o swoim zawodzie. W dodatku, sprawdził go tak samo jak wcześniej sprawdził Ingę. Ta nie powiedziała mu o swoich mocach, tak jak kucharz, który nie powiedział o swoich technikach. Czyli normalne zarobki, hmm? Cóż, na pewno jeszcze kiedyś się zastanowi nad jakąś robota kucharza, w końcu to nie jedyny zawód, jaki go może czekać. Chciał już zapytać kucharza o lekcje gotowania, ale stwierdził, ze woli do wszystkiego dojść sam.
-Cóż, dzięki za odpowiedzi, tylko skąd ja znajdę oczy niegrzecznych uczniów- udał zamyślenie, przez co można było pomyśleć, ze faktycznie ma zamiar takowe znaleźć. Następnie zwrócił się do Ingi- Czyli chcesz zostać gospodynią... Teraz wszystkie kobiety porywają się na coraz bardziej wyszukane zawody, rzadko spotyka się taka postawę jak twoja.

Obserwowała kucharza z zainteresowaniem, gdy ten odpowiadał na pytania zadane przez Vida. Skoro już padły, to nie miała nic przeciwko, żeby usłyszeć co nieco o pracowniku szkoły, choć sama nigdy by do niego z czymś takim nie wyskoczyła. Bądźmy szczerzy, nie widywała tego gościa praktycznie wcale i nie miała o nim najmniejszego pojęcia, a tu się okazywało, że potrafi być całkiem zabawny. Gdy skończył mówić, uśmiechnęła się do niego radośnie, widząc jego wesołą minę. Dobry nastrój innych osób często oddziaływał na Ingę, przez co sama się cieszyła.
Zaraz też obróciła się lekko w kierunku blondyna, który właśnie skomentował jej plan na życie.
- W sumie to po prostu nie mam talentu do niczego pożytecznego. - stwierdziła z rozbawieniem. Bo na co się komu przydadzą umiejętności muzyczne czy wokalne? Na karierę artystyczną nie ma co liczyć, a jeśli miałaby przez resztę życia robić coś, czego nie lubi, to lepiej sobie darować.