Stołówka Szkolna

First topic message reminder :

Pomieszczenie pomalowane na pomarańczowo. Jest w nim pełno światła, dzięki dużym oknom. Poza tym znajduję się tu tyle stołów i krzeseł by każdy uczeń szkoły mógł zasiąść i zjeść posiłek w spokoju. Stoliki ułożone są w linii prostej. Taki rzędów znajduje się cztery. Na końcu mamy podwyższenie, na którym spożywają posiłek nauczyciele z dyrekcją.

-Oooooh?- westchnął Radek z zaskoczeniem, spoglądając na opętane dziewczę. Duchowa postać.. Manipulacją krwią własną.
-Bejbeee~ I tak nie zdasz z matmy- rzucił melodyjnym głosem, chwytając się po bokach twarzy z uśmiechem, który zwiastował jakby nadejście falę euforii i przyjemności. Jednak chwilowo, postanowił przeczekać najgorsze, czyli czas, gdy dziewczyna była w natarciu, a Renia była w pełni sprawna fizycznie i mogła bronić Radka. Najpierw szybkim ruchem, zabrał z ziemi sztylet, jednak cały czas obserwował opętaną. Od razu po chwyceniu sztyletu, cofnął się za Renee i obserwował, co się dzieje. Cóż mógł zrobić nauczyciel, gdy Renee zasłaniała mu widok na opętane dziecko? Stanął w lekkim rozkroku, obserwując dziewczynę. Jeśli zmieni się w ducha znowu, lub zaatakuje jego, odskoczy, uważając na stoły dookoła. Jeśli będzie chciała zaatakować jakąś bronią, wytworzoną z krwi, Radek spróbuje wyczekac moment zamachu, by skoczyć w tę stronę, by być po zewnętrznej stronie dziewczyny, a następnie chwycić ją za nadgarstek i pociągnąć tam, gdzie stał uprzednio. W przypadku, gdy zaatakuje pięściami, Radek doskoczy do niej z wysuniętym w przód kolanem, którym będzie celować w okolice mostka dziewczyny, rękoma próbując chwycić przeciwniczkę za pięści, lub zamortyzować nimi uderzenia.

Heike przeczesał palcami swe jasne włosy w akcie zdegustowania. Jego miła koleżanka potrafiła go rozbroić nawet zwykłym obrażeniem się. Kiedy tak zarzuciła włosy wyraźnie oburzona i ruszyła w stronę szkoły, Norweg uśmiechnął się sam do siebie niczym najedzony kot. Podbiegł pierwszy do drzwi i otworzył je, następnie ukłonił się nisko przepuszczając damę. Jeszcze inni pomyśleliby, że z niego nijaki dżentelmen. Posłusznie poszedł "za nią", a nie "z nią" do stołówki na pierwsze piętro udając, że przyszli tu osobno, a nie razem. Choć bardziej go to bawiło niż złościło, póki co był grzeczny. Wziął tacę i podszedł do kucharki wpatrując się za szybę w poszukiwaniu smacznych kąsków. Gdy Jasmine zajęła się wybieraniem swojego posiłku, chłopak szybko szepnął coś do kucharki i wybrał... kolejno odlicz: puree z ziemniaków, trzy plasterki smażonego bekonu, dwa jajka w majonezie, trzy duże kromki pieczywa, prażoną kukurydzę, trzy kiełbaski i coś lekkiego w postaci czterech tostów ułożonych jeden na drugim. Do tego puszkę coli. Przez ten czas zaprzyjaźniona mu kucharka przyniosła średniej wielkości tabliczkę czekolady z bakaliami. Heike serdecznie jej podziękował i słodycz położył na tacy koleżanki.
- Proszę. - wyszczerzył się, gdyż dotrzymał obietnicy. - Będziesz tak łaskawa, kociaczku, usiąść w tym samym stoliku co ja? - stał z tacą uginającą się pod śniadaniem i po minucie ruszył do stolika stojącego najbliżej okna. Postawił na nim tacę i nim Jasmine cokolwiek mogła zrobić, znalazł się obok i odsunął jej krzesełko, aby usiadła.
- Tylko czekoladę zjedz po śniadaniu. Obiecałem to pani kucharce. - dopiero, gdy ta urocza dziewczyna usiadła, i on na to sobie pozwolił. Wyszczerzył się do niej niczym aniołek i świetnie lekceważył chichotanie Sir Leo, siedzącego sobie na parapecie okna.

Zadowolony skrzyżował nogi pod stolikiem i otworzył puszkę z colą.
- Sir Leo jest zaskoczony twoją troską, kociaczku. - zerknął na ducha, który wylegiwał się na parapecie i machał jedną kończyną w te i we wte. Jednocześnie Heike wskazał, gdzie jego przyjaciel akurat się znajduje. Odsunął nogą krzesło i skinął na ducha, zapraszając, aby usiadł do stolika. Nie wierzę, cóż z tą dzisiejszą młodzieżą się dzieje. Zapraszają nieżywych do stolika. Duch zaśmiał się szczerze zdziwiony i lekko zeskoczył, a potem usiadł niczym żywy na krzesełku i skrzyżował ramiona, zerkając na Jasmine. Obaj panowie byli pod wrażeniem temperamentu dziewczyny. Zapowiadało się coraz ciekawiej.
Wzmiankę o czekoladzie przyjął do świadomości i nie wnikał. Przynajmniej wtedy o nim pomyśli - umyślnie czy nie, nie ważne, lecz pomyśli i to najważniejsze. Heike połknął jednego tosta dwoma kęsami i popił colą. Potem zniknęły dwa jajka.
- Tsoo zarbycis mayjo. - wydusił z siebie i przełknął wszystko. - To jest mało w porównaniu z obiadem. I tak, zamierzam to zjeść sam, przecież Sir jedzenie już nie obchodzi. - nałożył na łyżkę sporą porcje puree. Był chudy. Chudy i wiecznie głodny.

Heike szczerze liczył na jakieś dokuczanie, uprzejme granie na nerwach, a tu o. Dziewczyna pyta o Sir Leo, który zaczął klaskać głośno śmiejąc się, że to on ma powodzenie mimo, że nie żyje. Chłopak zmrużył błękitne oczęta i dopadł kolejnego tosta z usmażonym bekonem.
- Nie przepadam za byciem kurierem, chociaż w domu gadają na mnie medium. - mruknął już mniej entuzjastycznie i odwrócił się bokiem do ducha, będąc urażonym, że wzbudza większe zainteresowanie niż nasz dumny Heike von Ice.
- Nie chce mówić jak zginął, ale wygląda jakby się utopił. Wiesz, taki tam blady trup, jak to mają one w zwyczaju. - powiedział tonem, jakby mówił o pogodzie i nie jedli właśnie śniadania. Heike, chłopcze, czemu się obrażasz? Za młodu miałem powodzenie, to i po śmierci coś mi się należy. Mała dobrze gada!
- To się jej oświadcz, Sir, skoroś taki zachwycony. - odparł nawet się do niego nie odwracając. Był obrażony i już!

On? Zazdrosny? Nie wiedział nawet co to słowo znaczy! Przełknął resztę tostów i jedną kiełbaskę. Coś mu fiknęło w żołądku.
- Nic z tych rzeczy, kociaczku. - wypił do końca colę i zgniótł puszkę między dłońmi. - Jeśli chcesz sobie z nim romansować, nie będę wam przeszkadzał. A już na pewno nie pomagał. - wstał, szurając głośno krzesłem i poprawił włosy, które przez chwilę mu naruszyła. Musiał zająć czymś ręce, bo na prawdę był zazdrosny, lecz nie chciał się do tego za nic w świecie przyznać. Sir Leo po raz kolejny wybuchnął śmiechem. Ostatnio coraz częściej bawił go ten młody Norweg. No nie mów, chłopcze, że ta panna ma rację..., został zlekceważony.
- Do zobaczenia, mała. Miłej randki z Sir. Tylko uważaj, ciężko się z nim dogadać. - nachylił się ku niej i pocałował ją w policzek. - Powodzenia! - i obrażony odwrócił się na pięcie w kierunku dormitorium. Oczywiście, że był zazdrosny! Zostawił chyba pierwszy raz w życiu niedokonczone śniadanie, lecz duma nie pozwalała mu na dalsze dyskusje. Ot, cały pan von Ice.
[zt]

Vid przyszedł na stołówkę w oczywistym celu. Był niesamowicie głodny, a to było idealne miejsce do spożywania posiłków. Rozejrzał się po sali jak zwykle przeklinając w duchu pomarańczowy kolor ścian. Usiadł w połowie jednego z długich stołów ignorując innych uczniów. Niestety, ale sam sobie zasłużył na złą reputację. Zbadał uważnie zawartość postawionych misek i półmisków. Z kieszeni wyjął błękitne pudełko, w którym znajdowały się dwa kawałki, jeszcze ciepłego, pieczonego mięsa. Jeden kawałek położył na talerzu, a drugi zostawił w spokoju, chowając pakunek z powrotem. Ze stołu wziął podobny kawałek mięsa i położył obok swojego. Ostrożnie ukroił sobie kawałeczek przyniesionego mięsa i spróbował. To samo zrobił z daniem stołówkowym. Westchnął szepcząc cicho: "Wciąż szkolne żarcie jest lepsze od mojego". W ciszy kontynuował jedzenie.

Pierwszy powód, dla którego uczniowie zjawiają się w szkolnej stołówce to oczywiście głód i Gerda bynajmniej nie była pod tym względem wyjątkiem. Niby sama dawała sobie radę z gotowaniem, ale miło było przyjść na gotowy posiłek, zwłaszcza, że stołówkowe jedzenie wcale nie było złe.
Weszła do pomieszczenia krokiem pewnym i szybkim, jak to miała w zwyczaju. Nie dostrzegła w pobliżu nikogo znajomego, więc dosiadła się do pierwszej osoby z brzegu. Jak się pewnie łatwo domyślić, zajęła miejsce obok Vida, którego jednak nie kojarzyła jakoś bliżej, poza krótkim mijaniem się na szkolnym korytarzu. Uśmiechnęła się krótko w jego kierunku i od razu zaczęła rozglądać się po rozłożonych najbliżej półmiskach. W końcu zdecydowała się na coś w guście gulaszu z ryżem, którego to obficie nałożyła sobie na talerz. Może i nie było tego po niej widać, ale potrafiła jeść gargantuiczne porcje.

Zdziwił się, że ktoś do niego się dosiadł. Nie był jednak z tego powodu zły, czy smutny. Przeciwnie, ucieszył się, że spotkał kogoś, kto nie słyszał o nich plotek. Dziewczynę kojarzył ze szkolnych korytarzy, ale nigdy nie zamienił z nią słowa. Krótko odwzajemnił uśmiech. Wciąż jedząc zastanowił się, czy się odezwać. Stwierdził, że warto mieć znajomych, więc przełknął kęs mięsa i przedstawił się:
-Jestem Vid, z Diligens.
Głupio mu było tak po prostu się przedstawić, tym bardziej, że zrobił to nie nawiązując kontaktu wzrokowego, który przecież podczas rozmowy jest ważny.

Dla niej było całkowicie normalne, żeby dosiąść się ot tak do obcej osoby. Nie widziała nic dziwnego w tym, że prawdopodobnie znają się co najwyżej z przelotnych spojrzeń. Po prostu jeśli chciała koło kogoś usiąść, to nie miała oporów.
Usłyszawszy jego głos, podniosła wzrok znad talerza i obróciła się do niego półprofilem.
- Cześć~ jestem Inga, z Ordinarium. Miło mi Cię poznać. - przedstawiła się, uśmiechając się przy tym szeroko. Lubiła poznawać nowych ludzi, a akurat plotek krążących na temat tego ucznia nie było jej dane usłyszeć. Wydawałoby się - niemożliwe, a jednak. Chociaż troszeczkę irytowało ją, że dalej patrzy się w inną stronę, ale postanowiła mu to na razie odpuścić. A nuż jest chłopak nieśmiały albo zamknięty w sobie?

Kątem oka zauważył uśmiech dziewczyny. Odetchnął w duchu. Jak tak teraz pomyślał, to stwierdził, że zachowuje się jak dziwak. Postanowił to zmienić i spróbować nawiązać normalną rozmowę. Pochłonął kolejny kęs mięsa i nalał sobie winogronowego soku do szklanki:
-W której jesteś klasie?- zapytał i łyknął soku, który był dla niego za słodki- I jakim rodzajem magii władasz?
Odstawił pustą szklankę, a na pusty już talerz nałożył sałatkę warzywną. Cóż poradzić. Spust do jedzenia miał spory.

Pochłaniała jeden widelec ryżu za drugim, przez co porcja nałożona na jej talerz kurczyła się z bardzo szybkim tempie. Musiała przyznać, że to danie zdecydowanie świadczyło dobrze o kulinarnym standardzie szkoły.
Przerwała jednak, by zgodnie z wymogami kultury nie mówić z pełnymi ustami. Obrzuciła Vida wzrokiem pełnym zainteresowania.
- Jestem w trzeciej klasie. A co do magii... wolę się nie zdradzać. W końcu możemy kiedyś znaleźć się po przeciwnych stronach areny. - odparła, puszczając mu oczko z szelmowskim uśmiechem. Zaraz jednak zmieniła wyraz twarzy na bardziej przyjazny. Normalna rzecz, że nie musi mu wcale mówić o swoich umiejętnościach, niech ma nowy kolega zagadkę. Bo kto wie, a nuż rzeczywiście kiedyś będzie się chciała z kimś zmierzyć na arenie, a wtedy dużo lepiej jest trafić na kogoś, kto nie wie co go czeka. Bardzo prosta i logiczna rzecz.

Uśmiechnął się. Dobrze rozumiał tą dziewczynę i miał nadzieję, że tak odpowie.
-Ciekawe, rzadko spotyka się ludzi przezornych- stwierdził- Dużo osób chwali się swoimi zdolnościami.
Spożytkował całe danie i zabrał się za dokładkę. Po chwili zmienił temat.
-Dobre robią tu jedzenie, spotkałaś kiedyś tutaj jakiegoś kucharza?- zapytał, bo sam nigdy nikogo takiego nie spotkał. W sumie chętnie by kogoś takiego poznał, chociażby po to, aby nauczyć się jeszcze lepiej gotować.

Ucieszyła się widząc, że się uśmiecha. To już polepszało atmosferę rozmowy, prowadząc ją tylko ku dobremu.
- Kto musi wiedzieć, ten wie, reszta lepiej niech nie ma o niczym pojęcia. - skwitowała radośnie. Święta racja, niewiele osób potrafiło w całości zachować dyskrecję na temat swoich zdolności. Inga też nie ukrywała tego jak jakiejś olbrzymiej tajemnicy, ale też nie paplała o swoim rodzaju magii byle komu. Za to na przykład przed ludźmi jej bliskimi nie było sensu się ukrywać, bo jak mogłaby opowiedzieć o swoich trudnościach i postępach? Nie ma po co być aż tak drobiazgowym, o.
- Ano, świetne jest. Z tego co wiem to kucharz jakiś jest, ale go nie znam. - odpowiedziała, dźgając kawałek gulaszu widelcem. W końcu nabiła go z cichym brzdękiem sztućca o talerz i zjadła z ochotą. Już chyba wiedziała, jakie będzie jej ulubione danie ze szkolnej stołówki.

Przez jego talerz i przełyk przewędrowała kolejna porcja jedzenia. Spróbował również gulaszu, który jadła Inga. Popatrzył na potrawy i nagle wstał z miejsca unosząc triumfalnie zaciśniętą pięść do góry.
-Wiem!- krzyknął, po czym usiadł nieco zmieszany na widok zdziwionych twarzy.
Uspokoił się i zaczął mówić o wiele ciszej, aby nikt na niego nie zwrócił uwagi.
-Założę kółko kucharskie, może uda mi się przekonać kucharza, żeby czegoś w nim uczył. Muszę umieć gotować jak on...- można było pomyśleć, że mówił po części do siebie i po części do nowej znajomej.

Spojrzała na jego niespodziewany wybuch entuzjazmu najpierw zaskoczona - co było dość normalne w tym przypadku - a potem niebywale ją to rozbawiło. Szczególnie, że chłopak zdawał się być starszy od niej, a co za tym idzie, dłużej chodził do St. Francesa.
- Wiesz, o ile się orientuję, to w szkole już działa klub kulinarny... - zauważyła. Nie mogła się mylić, bo przez jakiś czas planowała się do niego zapisać. Mimo wszystko jednak zwyciężył klub muzyczny, bo łatwiej jej się było w nim odnaleźć. Przynajmniej tam już coś umiała, a przecież jeśli zechce się kiedyś podciągnąć z gotowania, to zdecydowanie nic nie stoi na przeszkodzie, żeby spróbowała zostać kulinarnym samoukiem. Zresztą, gdyby ze swoimi brakami w wiedzy pojawiła się na spotkaniu takiego klubu, mogłaby palnąć niezłą gafę!

Zdziwił się i zastanowił.
-Kojarzę tylko klub herbaciany, muzyczny, dziennikarski i technomatów...- rzekł wyliczając na palcach- Będę musiał to sprawdzić.
Skończył kolejną porcję i odłożył sztućce. Popił sokiem i usiadł rozluźniony. Spojrzał na dziewczynę.
-Co robisz w wolnych chwilach?- zapytał nagle- Bo ja, jak możesz się domyśleć, lubię gotować.

Wprowadziło ją to w lekką konsternację, bo mimo wszystko coś było o tym kiedyś mówione.
- A bo ja wiem... może tylko był planowany i jednak nie powstał? Nie umiem sobie przypomnieć, ale na pewno kiedyś o tym słyszałam. - zaczęła myśleć na głos. No cóż, nigdy się nie interesowała jakoś szczególnie pichceniem, bo i tak nie miała do niego szczególnego zacięcia. Pieczenie już prędzej, czy jakieś desery, ale to rzadko, od wielkiego dzwonu.
- Tak na przykład, należę do klubu muzycznego i gram na ukulele. - odpowiedziała - I jeszcze lubię czytać, chodzić na spacery albo czasami śpiewam czy szydełkuję. - dokończyła z uśmiechem. I tak wymieniła te najczęstsze, bo tak naprawdę z nudów potrafiła zajmować się czymkolwiek.

Uśmiechnął się. Zastanowił się nad wstąpieniem do klubu kucharskiego gdy takowy powstanie. Gdy usłyszał śmieszna nazwę instrumentu powstrzymał się od śmiechu. Cóż, jego dziwne poczucie humoru obejmowało tez śmieszne słowa.
-Klub muzyczny daje jakieś występy w szkole, czy gracie dla siebie?- zapytał szczerze zaciekawiony, bo chętnie by się oderwał od szkolnych zajęć.

Nie tylko nazwa hawajskiej gitarki jest specyficzna... wystarczy sobie wyobrazić egzotyczny wyraz ukulele i ciężki, islandzki akcent Ingi. Złożone w całość musiało dawać iście komiczny efekt.
- Tak, czasami mamy występy na uroczystościach szkolnych, ale w sumie nic więcej. Tak to każdy doskonali swój instrument, wiadomo. - odpowiedziała, a w jej głosie można było wyczuć pewne zadowolenie z takiego stanu rzeczy. Raczej nie przepadała za publicznymi występami, wolała siedzieć w zaciszu sali muzycznej i ćwiczyć grę, i nigdy nie grała przed pozostałymi członkami czegoś, czego wcześniej nie przećwiczyła. Nie lubiła się mylić w trakcie gry, której ktokolwiek by się przysłuchiwał. A zazwyczaj tak się działo, bo nawet najmniej liczne audytorium niesamowicie ją stresowało.

-Ja nie mam talentu do żadnego instrumentu- rzekł z uśmiechem, raczej nie chciałby mieć takowego talentu- Mój śpiew za to przypomina śmiech małpiatek. Wolę gotować.
Wyciągnął pudełko, otworzył je i pokazał kawałek pieczonego mięsa podobnego do tego leżącego na stole.
-Próbuję osiągnąć taki sam smak, ale za cholerę nie idzie- rzekł z krzywym uśmiechem- Nie wiem co robię złe.