Stołówka Szkolna

First topic message reminder :

Pomieszczenie pomalowane na pomarańczowo. Jest w nim pełno światła, dzięki dużym oknom. Poza tym znajduję się tu tyle stołów i krzeseł by każdy uczeń szkoły mógł zasiąść i zjeść posiłek w spokoju. Stoliki ułożone są w linii prostej. Taki rzędów znajduje się cztery. Na końcu mamy podwyższenie, na którym spożywają posiłek nauczyciele z dyrekcją.

Jej wypieki na twarzy powoli przestawały być tak widoczne jak wcześniej, choć sama Cherry wciąż nie mogła sobie ułożyć tego w głowie. Może i było to śmieszne, ale przez całe życie raczej odsyłała wszelkich swoich adoratorów z kwitkiem i nigdy jeszcze nikt jej nie pocałował, może oprócz jej mamy, która całowała ją na dobranoc. Zdecydowanie Cherry będzie miała o czym opowiadać swoim ewentualnym potomkom "Wiesz, kochanie? Pierwszy raz pocałował mnie śmierć~" Przekomiczne, ale i słodkie zarazem.
Współczująca śmierć... Po raz kolejny mogła przyznać Samaelowi punkt, ale... To nie o to do końca jej chodziło. Ciężko było wytłumaczyć to co miała w głowie. Z jednej strony logiczny był brak uczuć, ale z drugiej strony nie mogła sobie wyobrazić kogoś bez emocji, w końcu sama miała je od początku życia.
Tak przebiegało jej przez głowę milion myśli na minutę, kiedy nagle poczuła chłodny język na swoim policzku. Wzdrygnęła się i zacisnęła oczy rumieniąc się po raz kolejny. Co też ten chłopak z nią robił? Jej wszystkie święte zasady poszły się pieprzyć C:
Tak słuchała go co chciał powiedzieć, a gdy doszła do wniosku, że skończył swoją wypowiedź odnośnie duchów, spojrzała na niego z jakby wyrzutem
- Przepraszam, że zmienię temat, ale czy ja Ci cholera wyglądam na czekoladowe ciastko z wiśniami? Zachowujesz się czasem jakbyś chciał mnie zjeść. - W sumie to co przed chwilą powiedziała ją lekko rozbawiło. Sama do końca nie wiedziała, czy pyta żartem, czy serio.
- Hm.... W sumie to głodna jestem - Przeszło jej przez głowę po wspomnieniu o ciastku z wiśniami. Najwyraźniej nadszedł czas nocnego podjadania - Cherry zdecydowanie musiała coś zjeść, bo co jak nie daj boże schudnie? C:
Spokojnie, na to jeszcze przyjdzie czas. Póki co jeszcze siedziała na miejscu i rozmawiała~
- Dyrektorka Ci tak powiedziała? Ja na Twoim miejscu bym się nie zgadzała... A co jak zażyczy sobie czegoś, co będzie za trudne dla Ciebie? - Spytała z pełną powagą, po czym zaczęła zastanawiać się nad zadanym pytaniem "O co byś poprosiła?" -Trudne pytanie - Zmrużyła lekko oczy. W sumie zawsze miała wszystko czego chciała, była spełniona - lecz samotna, więc czego miała sobie niby życzyć? Bez sensu. Chociaż?
- Chciałabym, żebyś został przy mnie dopóki nie umrę śmiercią naturalną - Sama nie mogła uwierzyć w to co powiedziała, to zabrzmiało tak całkowicie poważnie i na serio. Może jednak takie rzeczy powinna zostawiać dla siebie?
Było już na prawdę późno, o tej godzinie zazwyczaj wszyscy już byli w swoich pokojach a szkoła była pusta. Nagle światło w stołówce zgasło i zapanowała wszechobecna ciemność - Cherry wydała z siebie cichy dźwięk przerażenia, tylko przez duże okna wpadało światło gwiazd i księżyca. Noc była piękna, ponieważ niebo było wyjątkowo przejrzyste tej nocy.

Dziewczyna odsunęła się delikatnie od Śmierci, siadając obok czyli na swoim poprzednim miejscu. Przecież teraz - kiedy zgasło światło nie mogła pokazywać swoich słabości, wręcz przeciwnie. W sumie to po mimo strachu przed ciemnością zawsze rajcował ją "mrok". Ale kiedy z kolei zaczynała się bardziej interesować wszelkimi istotami i stworzeniami, które to chodziły po świecie choć ich nie widzimy... No cóż, powodowało to strach... Ale i ciekawość~! Która powodowała jeszcze większy strach i jeszcze większą ciekawość i można by tak w kółko. Jej mózg wiedział lepiej - zawsze dawał jej świetne pomysły. Tym razem mówił "Ooodsuń się dziewczyno, przecież te szmery to nic takiego, musisz pokazać, że masz jaja!"... No... Właśnie to mówił.
- Nie boję się. To tylko taka moja chwilowa reakcja, już się przyzwyczaiłam - Wzruszyła ramionami i wstała z miejsca. Jej zachowanie całkowicie się zmieniło... A zdziwię Cię jeszcze bardziej, bo potrafi się tak zmieniać co chwilę, kto wie dlaczego tak się dzieje? Cherry zaczęła krążyć między ławkami wsłuchując się w "urwanie chmury" na dworze. Cóż... Kiedy tak rozglądała się, to stołówka nocą wyglądała całkowicie inaczej... Straszniej... Mroczniej... Bardziej podniecająco. Miała ochotę teraz chwycić jakąś ciekawą książkę, przyzwać coś niebezpiecznego, a później na drugi dzień tego żałować... Chociaż w sumie po co jej to wszystko, skoro miała Samaela? Spotkała śmierć. Czy to mało?
- A czy potrafiłbyś dać życie czemuś, co jest martwe? - Spytała właściwie bez większego namysłu. Choć zawsze zastanawia się nad swoją wypowiedzią, tym razem pytanie jakby samo wyszło z jej ust.
Odwróciła się z powrotem do Śmierci z nieco zmieszaną miną, kiedy usłyszała kolejnie pytanie odnośnie jej przykładowego życzenia
- Wiesz... poprosiłabym o coś takiego bo.... Słyszysz to? - Coś zahuczało, zaskrzypiało...? Nagle jakby kawałek sufitu spadł na podłogę. Nie jakby! To był kawałek sufitu. Cherry początkowo przyglądała się temu wszystkiemu, jednak kiedy sufit zaczął głośno pękać i warstwami spadać na ziemię szybko zareagowała.
- Uważaj!, Uciekaj! Schowaj się!- Wykrzyczała szereg słów, po czym widząc, że nie dobiegnie do wyjścia, upadła na ziemię i wyciągnęła ręce ku górze, wytwarzając wokół siebie delikatne błękitne światło, które po chwili zmieniło się w coś co wyglądało jak tarcza chroniąca ją przed spadającym tynkiem. Była o wiele mocniejsza niż reszta przedmiotów znajdujących się w stołówce... Większość stołów po tym gradobiciu były powgniatane i pogniecione. Gdy tylko wszystko już runęło, odrzuciła kawał zmaterializowanej energii na bok, położyła dłonie na ziemi i głośno odetchnęła. Była na prawdę zszokowana... Nie spodziewała się czegoś takiego... Na prawdę...

Klęczała przez dłuższą chwilę na kolanach, oddychając ciężko. To było straszne jak scena wyjęta z jej koszmarów... Gdzie nieboskłon walił jej się na głowę, a ona nie potrafiła ruszyć żadną kończyną swojego ciała - tym razem jednak zareagowała dość szybko i uratowała się. Jej oddech powoli się ustabilizował, a ona sama zaczęła wracać do normalnej świadomości, choć to co się przed chwilą stało, było... Cóż, niespodziewane? Ale zaraz! Przecież jeszcze przed chwilą nie była tutaj sama... Wokół było jakby pełno kurzu, a przestraszone szczury uciekały na boki, jeden nawet siedział teraz na ramieniu Cherry, chyba wydawała mu się bardzo bezpieczna, bo nie chciał zejść. Dziewczyna rozglądała się dalej, ale wciąż nie mogła odnaleźć wzrokiem Śmierci.
Zobaczyła rękę, później wyłaniającą się spod gruzów resztę ciała, a raczej to co z niego zostało.
- S-Samael! - Wykrzyczała i poczuła jak z jej lewego oka spłynęła pojedyncza łza - To było silniejsze od niej, zdarzało jej się płakać prawie przy każdej okazji, gdy jakieś silne emocje nad nią panowały, nie koniecznie musiało być to szczęście czy smutek. Taka dziwna powinność. Szybko otarła polik dłonią i rozwarła delikatnie usta. Zdecydowanie brakowało mu wiele "części", i ten błękitny kolor krwi, czy co to tam było... Chłopak podszedł do niej przy jego pomocy wstała na równe nogi na tyle szybko, że zakręciło jej się w głowie i zachwiała się delikatnie. Zmierzyła go od stóp do głów i jakby wróciła do świata rzeczywistego
- Jak chcesz ze mną rozmawiać, to się ubierz! - Powiedziała niemal krzycząc i z wypiekami na policzkach odwróciła się od niego.
Takie słowa... Nie żeby przed chwilą coś na nich spadło a sam Śmierć był w kawałkach. Skąd~?
Cherry szybko ściągnęła jego koszulę, którą miała na sobie i podała mu ją rzucając za siebie. Cóż, nie wiedziała do końca jak ma się zachować. Pierwszy raz ktoś stał koło niej ... roznegliżowany.

Było trochę chłodno, ale cóż poradzić? Stała tak w swojej całej gothloliciej okazałości, plecami do swojego rozmówcy. W sumie to mógłby się poczuć trochę urażony, ale w sumie... Miała powód, a po za tym on, no cóż, nic nie czuł! Kiedy nagle usłyszała jakiś za sobą, nie powstrzymała się i odwróciła lekko głowę.
Poczuła się w tym momencie na prawdę dziwnie, złożony został pocałunek na jej policzku. Cóż... Być może to nic takiego, ale... Jednak? Cherry raczej niezbyt często bywała w takiej sytuacji, gdy dawała po sobie poznać, że ma jakiekolwiek uczucia. Z resztą... To był pierwszy raz kiedy ktokolwiek odważył się ją pocałować... Ale zaraz, wróćmy do świata żywych!
Cherry westchnęła cicho i na pożegnanie posłała mu tylko wymowne spojrzenie. Była pewna, że więcej go już nie spotka. Ale przynajmniej ważne, że go spotkała.
Dziewczyna usiadła na ruinach stołówki i tak siedziała przez kolejne pół godziny. Zrobiło się zimno... Różne myśli wpadały jej do głowy - nocą zawsze miała bujną wyobraźnię. Tak w sumie to powinna już iść spać, ale... Nie! To czas by nocą zwiedzić okolice szkoły!
Wstała z miejsca i powędrowała w stronę wyjścia.

[zt]

Azalia właściwie nie miała specjalnego miejsca gdzie mogłaby spotkać tę osobę. Ma tylko krótkie informacje na jego temat, niestety kontaktu jeszcze żadnego. Rodzice w liście poprosili by spotkała się w nim w miarę szybko gdyż "Czas do pieniądz", a może chodziło coś innego? Niestety już tego nie sprawdzi, list spaliła dzięki płomykowi świeczki. Dlatego już za późno i liczy na jako taką pamięć. Pomyślała, że najlepiej będzie zacząć od miejsc gdzie mogłaby spotkać dużo ludzi. Zahaczyła już o kilka miejsc, no ale wyszło jak wyszło. W stołówce też było trochę ludzi, pora obiadowa właściwie. Co chwilę ktoś wchodził i wychodził z tej sali. Do tego czując zapach jedzenia, aż sama zgłodniała i stwierdziła, że przy okazji coś może zje. Weszła do stołówki mijając dość sporą liczbę osób, usiadła przy wolnym stoliku. Pewnie już nikt się nie odważy do niej przysiąść. To nawet lepiej. Wcześniej oczywiście wzięła sobie jakieś jedzonko, nabrała ochotę na kuchnię azjatycką, sushi. Różne rodzaje nawet to zwane tęczowym. Założyła nogę na nogę, wzięła pałeczki do dłoni i zabrała się powoli do konsumowania.

Vid biegł przez szkołę rozglądając się po wszystkich korytarzach i miejscach. W ręku trzymał ściśniętą kartkę papieru. Był to list, który przed chwilą otrzymał. A napisane na nim było:

"Mój wydziedziczony Diuku Vidarze etecera Vakerze!


Nadszedł dzień, w którym otrzymałeś możliwość powrotu do rodziny Vaker'ów, herbu Rannych Pierkarzy (pierdu pierdu pizdugwizdu)... ...Twoim zadaniem jest zostać sługą Azalii Aristow na niżej wymienionych zasadach: ..."

Jakie to były zasady? A je będzie musiał przedyskutować z niejaką Azalią, którą kojarzył dzięki szkolnej gazetce oraz plotkom. W tym momencie wpadł zasapany do stołówki szkolnej. Dlaczego się tak śpieszył? Bo już dzisiaj musi napisać odpowiedź. Rozejrzał się po sali i minął tłum uczniów jedzących żarełko. Chwilę przystanął patrząc z pogardą jak jakiś pierwszak miesza dwa niewspółgrające ze sobą sosy. Zacisnął jednak zęby i ruszył dalej. I spostrzegł ją, Azalię. Był już maksymalnie wycieńczony. Walka z olbrzymimi psami, przypadkowa dziewczyna w bibliotece, a teraz list od rodziny... Usiadł jednak naprzeciw "pracodawcy" i prawie natychmiast padł twarzą na stół. Można było usłyszeć stłumione przekleństwo (co się rzadko Vidowi zdarza). Szybko jednak spostrzegł swój błąd. Zerwał się na baczność przewracając swoje krzesło i ukłonił się. Gdy się wyprostował rzekł oficjalnie (jak to go zawsze uczono):
-Jestem...- chwila oddechu- Wydziedziczony Diuk, Vidar Victor Vincent von Vaker, herbu Rannych Piekarzy, syn Vito...- urwał, ponieważ spostrzegł zbiorowisko. No tak, przecież Azalia była dosyć znana w szkole, a on był postrzegany w wieloraki sposób. Jako nikt, jako demon, jako niedorajda, albo jako przedziwny koleś co się przedstawia pełnym imieniem... Jego wpadnięcie tutaj musiało zainteresować gapiów.
-Tak więc- postawił krzesło i usiadł- Jakby to zacząć... Jestem w sprawie pracy.

Azalia miała właśnie jedna porcję sushi w ustach, powoli je przegryzała. Na szczęście połknęła je przed tym co się właśnie wydarzy, w innym wypadku pewnie zaczęłaby się krztusić i mogłoby się to bardzo źle skończyć. Połknęła i odłożyła na chwilę pałeczki by móc się napić wody. Gdy odstawiła szklankę, ktoś nagle się do niej przysiadł. Od tak! nawet nie raczył się spytać, do tego jakiś... wycieńczony czymś? Azalia zdziwiona przyglądała mu się uważnie, ale nie widziała twarzy gdyż nos wbił w stół i ciężko sapał. Biegł tutaj, tyle może stwierdzić. Gdy wstał gwałtownie dziewczyna wyprostowała ramiona i patrzyła na niego z niedowierzaniem, już nawet nie zwróciła uwagi na hałas jaki spowodowało krzesło. Gorzej, tutaj był tłum ludzi, a on co?! Przyszedł do niej w sprawie... pracy. On? Naprawdę? Pierwsze wrażenie nie było zbyt owocne, zwłaszcza, że Azalia czuła teraz na sobie spojrzenia obecnych w stołówce. Na szczęście nie musiała nic mówić, chciała go posadzić na krześle jak najszybciej.
-Matko... tylko proszę cię... ciszej trochę, dobrze? - mówiła lekko roztrzęsionym głosem nachylając się do niego - Nie wymagało to takie przedstawienia, ale chyba wiesz jak po czymś takim możesz skończyć? Sam sobie chyba narobiłeś większego problemu. Chciałam to załatwić po ciuchu, ale skoro kompromitacja ci nie przeszkadza to...czeka mnie całkiem dobra zabawa - mówiła powoli i z każdym słowem bardziej sie wyprostowywała, oparła łokcie na stoliku i położyła brodę na dłoniach splecionych palcami. Jej głos był coraz to bardziej.. kapryśny pomieszany z uwodzącym? Coś takiego było dla niej zabawą, myślała, że blondyn będzie chciał to załatwić potajemnie. Skoro tak. Gdy skończyła mówić puściła mu nawet oczko, ciekawa była czy zdawał sobie sprawę z tego co może go czekać u boku Azalii, albo bardziej pod jej patronatem. W innym wypadku wyląduje na ulicy z niczym.

Szlag. Szlag. Szlag. Szlag! Zaraz wszystko pójdzie na marne! Kompletnie nie podobało mu się zachowanie dziewczyny. Była z Saevy. Chłopak z Diligens ma usługiwać dziewczynie z Saevy! Toć tom paranoja! Jej zmiana tonu zbiła Vida z tropu. Ale czuł, że będzie ciężko. Dobra zabawa, hę? Przez głowę przeszło mu wyobrażenie, w którym chodzi on na czworaka jako jej piesek. Szybko jednak rozwiał ten "koszmar". I jeszcze te oczko... To już całkowicie nim wstrząsnęło. Aż wzdrygnął. Zaczął mówić, tym razem ciszej.
-Chcesz omówić szczegóły tutaj, czy może lepiej udać się w mnie zaludnione miejsce?- zadał to pytanie w nadziei, że wszystko pójdzie jak po maśle. Młody Vaker najpierw wyobrażał sobie to tak, że przyjdzie, uzgodni coś i będzie raz na jakiś czas coś robił za dziewczynę. Ale czuł, że tak wcale nie będzie. On zostanie zniszczony totalnie i zmielony na zabaweczkę. Nie był tak poddenerwowany od czasu felernej bitwy, w której został okrzyknięty "młodym demonem". Wszystko zależało od tej roboty. Mimo że Vid materialistą nie był, to myślał przyszłościowo. W zamian za usługiwanie w obcej rodzinie, dostanie on część majątku Vaker'ów. Jedyne czego się obawiał, to nie była kompromitacja. Najważniejsze było teraz zdobyć tę robotę i trzymać się jej do określonego czasu.

W jaki sposób Azalia mogłaby traktować nowego sługę? No cóż, różnie to bywa. Jak tylko wraca na wakacje do rodzinnego domu, zawsze czeka ktoś nowy. Znaczy się, ona zawsze chce kogoś nowego. To też zależy od kaprysu dziewczyny, czasem jest wstanie grzecznie porozmawiać, poprosić o jakąś przysługę i tak dalej. Innym razem traktuje ich jak worki treningowe, jedno złe słowo i po wszystkim. Dwie osoby prosiły o zwolnienie po tygodniu ze względów psychicznych oraz fizycznych. Dlatego teraz rodzice jej zrobili naprawdę wyjątek, nie chcieli narażać kolejnej osoby bo nigdy nic nie wiadomo co może wpaść dziewczynie do głowy.
-Nie ma takiej potrzeby, możemy zostać tutaj. Poza tym jest w trakcie posiłku - odpowiedziała, jak już zaczęła to chciała skończyć, a nie wypada wychodzić z talerzem pełnym sushi. Wzięła pałeczki do dłoni i chwyciła jedną roladkę. Patrzyła się przez chwilę na nią i wyciągnęła rękę w kierunku Vid'a ze słodkim uśmiechem mówiącym "Wszamaj" Co to się stało? Czyżby tym razem podjęła się innej taktyki albo teraz chce tylko odegrać przyjazną? Szanse są równe w każdym bądź razie.
-Nie martw się, o ciebie wolałabym dbać. Może chociaż raz jakiś się utrzyma dłużej niż miesiąc. Nie ma wielu wymogów, w pokoju ze mną raczej nie zamieszkasz. Dlatego kontakt nasz będzie ograniczony, ale radzę ci uważać.

Westchnął. Wkopał się w niezłe bagno. Na pierwsze zdanie przytaknął lekko głową. Gdy zostało mu podarowane sushi, Vid uniósł nieznacznie ręce w geście obronnym.
-Nie musisz mnie karmić. Potrafię gotować, więc o wyżywienie mnie się nie martw- powiedział wciąż się denerwując. Następnie wysłuchał co ma do powiedzenia. Ograniczony kontakt? Całe szczęście! Jego działalność ograniczy się do "przyjdź, wynieś, pozamiataj, ewentualnie zrób z siebie idiotę na całą szkołę". Cóż, da radę. Wyciągnął kartkę z kieszeni i rzucił na nią okiem. Spojrzał znad niej i odezwał się do dziewczyny:
-Warunki są dosyć dziwne, ale ujdą. Ponoć mam mieć prawa niewolnika, z tym wyjątkiem, że w każdej chwili mogę zrezygnować z usługiwania- mówił dosyć cicho, trochę pewniej, dzięki drugiemu członowi zdania. To dodawało mu otuchy, że może w każdej chwili zwiać. Wolałby jednak tego nie robić. Przecież zależy mu na tej robocie. Kontynuował- Oczywiście za ucieczkę w przypadku ochrony Twojego życia mam zostać osądzony...
O to już się nie bał. Vid potrafi walczyć (i to całkiem porządnie), więc nie ucieknie nigdy. Zresztą jest zbyt honorowy, żeby opuścić jakąkolwiek osobę na polu boju. Na usta cisnęło mu się pytanie co będzie należeć do jego obowiązków. Jednak wolał nie wiedzieć...

Azalia położyła kawałek, którym chciała się podzielić w Vid'em na talerzu. Jej wyraz twarzy mówił dosłownie "Jestem tobą bardzo rozczarowana" Odmówił? Tutaj już nie chodziło o żywienie. Chciała się przekonać o czym innym. Rosjanka jakby posmutniała, dłonie schowała między udami i słuchała dalej.
-Tak, tak - przytakiwała - Nie chciałabym byś zrezygnował, dlatego zadbam o to byś był zadowolony. Nie martw się, nie będę cię stroiła jak psa. Chyba, że nie masz nic przeciwko? - tak, tak coś tutaj było nie tak! Azalia? To na pewno ona? Podlizywała sie czy coś? Chciała wyjść na przyjazną i miłą? Jeśli Vid zna plotki o niej to powinien wiedzieć, że nie należy jej w pełni ufać. Znaczy się, jeśli Rosjanka zaczyna być dostanie miła co niektórzy zaczynają się zastanawiać czy nie jest przypadkiem chora! Azalia jej po prostu osobą, której nie da się przewidzieć. Wszystkiego można się po niej spodziewać.
-Oczywiście mam nadzieję, że potrafisz więcej niż ja. Kiedyś pewien mężczyzna się zarzekał, ale.... powiedzmy, że teraz pewnie próbuje się dogadać z niedźwiedziami polarnymi. O ile już go nie zjadły - czy powinna powiedzieć, że sama go tam wysłała? Tą informacje zatai, za każe złe postępowanie to nie ojciec, ani nie matka Azalii pilnują by sługa zapłacił.

Można powiedzieć, iż się lekko rozluźnił. Gdy zapytała, czy nie ma nic przeciwko, żeby był "strojony", szybko zaprzeczył głową. Gdy stwierdziła o nadziei, że potrafi więcej niż ona, mimowolnie zachichotał. A niedźwiedzie polarne jeszcze bardziej go rozbawiły. Uspokoił się jednak i przyjął formalną mowę.
-Nie mam pojęcia, czy potrafię więcej od Panienki, ale mogę zapewnić, iż potrafię dużo. Niedźwiedzie mi nie straszne. Nie potrzebuję nawet broni. Ostatnio moje miecze na niewiele się zdały- podniósł niebieską pelerynkę pokazując pas na bronie, jedno mniejsze ostrze było lekko zarysowane, drugie- dłuższe całkowicie popękane- Więc Fenriry pobiłem gołymi rękoma- spojrzał na Azalię i szybko dodał- To nie tak, że się przechwalam. Po prostu potwierdzam swoje kwalifikacje. Zresztą, nie sądzę, aby na terenie szkoły groziła Panience krzywda. Chyba że ma Panienka w planach jakieś wyprawy.
Cóż. Akurat wszystko co mówił było prawdą, więc pozostało mieć nadzieję, że nie weźmie go ona za pewnego siebie pyszałka. Zresztą rzadko się "chwalił". A walczył w ostateczności oraz na wyprawach. Jego uwagę przykuło nastawienie Azalii. Była zbyt miła w porównaniu z tym, co mówiły plotki. Chociaż plotki to plotki, nie warto im wierzyć. Vid po prostu będzie wykonywał swoje obowiązki, można powiedzieć, że to jakie będzie jej nastawienie do niej było nie tyle mu obojętne, co nic nie zmieniające. Czy będzie miła, czy będzie nie miła, i tak ma zamiar wykonywać swoją pracę najlepiej jak potrafi.

Azalia uśmiechnęła się kiedy mówił na temat swoich umiejętności. Była dość zaskoczona. Chyba go przeceniła jak na pierwszy widok. Nie powiedziałaby, że mógłby się posługiwać mieczem. To pewnie będzie bardzo udana współpraca.
-Chwalić się? Czasem jest to wręcz konieczne, nie cierpię kiedy ludzie zaczynają zaprzeczać oczywistej prawdzie. Zwłaszcza jeśli chodzi o facetów, ale raczej nie będę o tym z tobą rozmawiała, więc..W każdym razie umiesz się posługiwać bronią, a to już więcej niż ja- jeszcze chwilka i zaczęły by mówić o czymś kompletnie nie związanym z tematem. Nie było to odpowiednie, do tego rozmawiać z chłopakiem o innych? To było by dopiero dziwne i pewnie krępujące dla niego. Szybko przeszła do tego co ją interesowało. nawet go pochwaliła. Azalia zapewne gdyby prowadziła jakąś listę pewnie postawiła by przy nim plusika i jakąś gwiazdeczkę. Nie wiedziała by za co, ale o tak.
-W najbliższym czasie nie. To co najgorsze już za mną, miałam małą przygodę z ludźmi z miasta. - już nie ma zamiaru się użerać z tymi zacofanymi wieśniakami. Niech ktoś inny się tym zajmie. Jedyne plany na przyszłość? Zapisała się na szkolną wycieczkę.
-I jeszcze jedno, możesz mi mówić po imieniu. Taki tam przywilej. Poza ty, nie przeszkadza ci to? Znaczy się wiesz, trochę się różnimy - oczywiście miała tutaj na myśli ich domy bo co innego? Azalia jako przedstawicielka Saevy na oczach innych nie powinna być, aż tak miła dla niego. Za to w praniu różnie może wyjść.

Uśmiechnął się pod nosem. Czyli w razie nagłych wypadków może się przydać. Głupio by się czuł, gdyby jednak ona potrafiła więcej w boju od niego. Mówić jej po imieniu? W porządku. Skoro "Pani" tak każe, a może po prostu tak woli? Różnimy... Cóż, powie co o tym myśli.
-Traktuję to jak pracę, więc mi to obojętne, w którym jesteś domu. Honor Diligens może ucierpi, ale i tak cierpi kiedy w nim jestem- powiedział spoglądając w sklepienie, po chwili zastanowienia dodał- Bardziej Ty skazujesz się na ujmę w honorze, chyba że będziesz tłumaczyć się, że dzięki temu stosujesz pogardę dla Diligens i zwiększasz wartość Saevy.
Taak. Vid był w swoim domu tylko dlatego, że był szlachetnie urodzony, dobrze się uczył i był względnie miły. Nie przywiązywał do tego większej wagi. Był bo był. Tyle.
-Co do moich obowiązków- zaczął nieco niestabilny wciąż temat- Wiemy już, że mogę walczyć u Twego boku, mogę dodać iż potrafię gotować, chociaż to się nie przyda- rozejrzał się po rarytasach na stołówce- chyba że będziesz chciała naprawdę wyszukane dania. Ale poza tym, co jeszcze będę robił?
No przez chwilę owijał w bawełnę, ale w końcu spytał. Chłopiec na posyłki? Sprzątanie? Bardziej spodziewał się czegoś w stylu: "Jesteś potrzebny, to weź i to zrób". Zanim odpowiedziała, już zaczął podpisywać papierek (umowę) swoim pełnym imieniem (trochę to zajmie). Nie ważne co będzie robił, on już podjął decyzję, że "bierze" tę robotę.

Ona raczej też sobie nie wyobraża jak jest wstanie zdziałać więcej niż jakiś facecik. Co jak co, ale to oni są od obrony i tak dalej. Nie ma to jak staroświeckie podejście Azalii. Ona nie jest żadną panią, po prostu czuje się staro kiedy ktoś się tak do niej zwraca. Panią będzie za kilkanaście lat z mężem i dziećmi, a nie... chwila, nikt nie zechce takiej wiedźmy. Dobrze, że chociaż część majątku ma na 100%
-Skądże znowu. Nie uważasz, że w oczach moich kolegów nie byłabym kimś? Mając władzę nad kimś z Diligens? Oczywiście się śmieję, nie jestem terrorystką czy kimś w tym rodzaju. - uśmiechnęła się. Kolejne kłamstewko? Kto wie! Azalia jest mistrzynią kłamstwa na tym świecie, już nikt nie jest wstanie rozróżnić co jest prawdą, a co nie. Po prostu kocha tę zaletę.
-Gotowanie? Oh.. już cię lubię. Znudziły mi się dania w stołówce, a mieć osobistego kucharza... - Azalia zamknęła oczy i rozmarzyła się na chwilę. tak, tak.. dania specjalnie dla niej. Tęskniła za tą wygodą - Co jeszcze? Zapewne będziesz moim chłopcem na posyłki, nie bój się. Nie zrobię z ciebie maratończyka, no chyba, że lubisz biegać. Poza tym...um, chyba po prostu czasem chciałabym trochę twojego towarzystwa. Może jakieś zadania domowe? - niby już miała parę razy sługusów, każdy robił różne rzeczy. Może tym razem będzie miała chłopca od wszystkiego?! O! To jest dopiero plan.

Czyli to co się spodziewał. Może nie będzie tak źle. Trzeba podejść do tego pozytywnie. Skoro już wspomnieli o jedzeniu, to postanowił dowiedzieć się w czym gustuje pracodawczyni.
-Co powinienem w najbliższym czasie przygotować? Będę musiał zdobyć jakieś składniki- powiedział trochę się zamyślając- I w razie czego muszę wiedzieć na wszelki wypadek o ewentualnych uczuleniach, żeby nie było niemiłych niespodzianek.
Taaak. Już widzi jak wylatuje z roboty za wywołanie jakiegoś choróbska. Zresztą nie chodziło o robotę, w ogóle nie lubił robić krzywdy (pomijając walkę). Zadania domowe? Uczy się w miarę dobrze, mimo nieodrabiania swojej własnej pracy... Ale przecież może czasami odrobić za kogoś.
-Prace domowe bez problemu odrobię.


/Wybacz krótki post, ale lekko łeb boli od upałów i szlaq trafia ;/

-Co takiego? Dawno nie jadłam kuchni włoskiej, więc... - czy potrawy w jej jadłospisie są stałe? Nie bardzo, stara się jeść bardzo różnorodnie. Może z czasem pozna wszystkie smaki świata? To jest dopiero wyzwanie. Znaczy się będąc w szkole i tak nie ma aż tak wielkiego wyboru, dania często się powtarzając. Dlatego do póki nie ukończy akademii będzie dość trudno i zostanie trochę w tyle. Oczywiście to tylko takie gdybanie, nie w głowie jej jakieś głupie rekordy. Chociaż ten byłby ciekawy.
-Nie, nie mam żadnych uczuleń. Dobra, zjadłam raz wątróbkę. Nigdy więcej, dlatego wolałabym tego nie zobaczyć już nigdy na swoim talerzu. - dobrze.. jej dziwne gdybanie poszło się rybkać. Jak może skosztować wszystkich dań świata, jak w Europie i innych miejscach wątróbka jest zjadana w różnych formach? Trudno.
-No to wspaniale, nie będę cie jakoś zamęczać tym. Kiedyś płaciłam, żeby mi zadania robili. No w każdym razie. To chyba tyle mój skarbeńku - westchnęła głęboko gdy mówiła, a z ostatnim słowem puściła Vid'owi oczko. Nie mogła się powstrzymać.


/nie martw się, ja co drugi dzień mogę zebrać na posty albo i nawet nie xd /

Hmm. Włoska? Zaczął wyliczać na palcach składniki od makaronów, przez różne sery.
-Czyli standardowo. Spaghetti bolognese i carbonara są zbyt znane- po części mówił sam do siebie, po części do Azalii- Trzeba będzie popróbować z innymi sosami. Ze szpinakiem, serowe, amatriciana jest dobra, puttanesca, można zrobić wariant z owocami morza...- nakręcał się lekko gadając o jedzeniu- Pizza!- cóż za emocjonalne przeżycia- Grube ciasto, cienkie, pizza pierdyliard serów, pizza deserowa, pizza owocowa, wszystkie pizze tradycyjne! Zawsze mogę zrobić Lasagne, albo Ravioli! A na deser... Hmm... Tiramisu oraz inne ciasta- chwilę przystopował- Może uda mi się znowu posprowadzać jakieś włoskie wina, Chianti byłoby dobre.
Zreflektował się. Właśnie zauważył iż zaczął opowiadać i przeżywać swoją kulinarną pasję. Trochę się rozpędził. Odetchnął z ulgą i odpowiedział Azalii.
-Więc udam się do miasta, pozdobywam trochę składników do zapasów i wyślę list do rodziny- powiedział wstając od stołu. Może nie zignorował słowa "skarbeńku" i puszczonego oczka, ale postarał się, aby nie dać po sobie poznać, że lekko to go zdziwiło tudzież ruszyło- Czyli iść już?

-No ja mam nadzieję, że nie pójdziesz po najprostszej linii oporu. Na szczęście słyszę, że trochę się na tym znasz. Mam nadzieję, że mnie nie zawiedziesz i nie wsypiesz cyjanku - dodała z dość przebiegłym uśmiechem. Gdyby tylko spróbował.. chociaż nie, pewnie już nie byłaby wstanie cokolwiek zrobić. No to, nie zbyt przyjemna wizja ją naszła - Oh... ale za winami wręcz przepadam - nigdy nie odmówi dobremu winowi. Na pewno jest wstanie go wypić dość dużo, dlatego jest wstanie smakować naprawdę wielu w ciągu jednego wieczoru. Właściwie to już nawet sobei wyobrażała jakby to wyglądało. Vid przygotowałby dla niej posiłek i tyle? Miałaby jeść sama? Mowy nie ma! Oczywiście nawet siłą by zmusiła Vid'a do zjedzenia z nią. Nawet jeśli z jednego talerza. Azalia nie lubi być zbyt długo sama.
-Możesz im napisać, że zrobiłeś na mnie dobre wrażenie. Tak, oczywiście. Też już właściwie pójdę - mówiła powoli i wstała od stolika. Oczywiście musiała się dopchać jeszcze jedną porcją sushi. Już nie było takie jak 10 minut temu, ale co tam. -W takim razie do zobaczenia wkrótce - pożegnała się blondynem, a uśmiech nie schodził z jej twarzy. Skierowała się do wyjścia ze stołówki.

z/t

Udał się więc do swoich zajęć. Wychodząc ze stołówki przemyślał co trzeba teraz zrobić. Prześpi się, odpocznie, pójdzie do miasta, wyśle list do rodziny, a potem pójdzie do zaznajomionego sklepu i... A. Pieniądze. Stanął w drzwiach stołówki i przemyślał wszystkie możliwe opcje. Kasę będzie dostawał od rodziny, ale składniki i tak potrzebuje już teraz. Nie pozostaje nic innego jak znaleźć jakieś ogłoszenie typu: "Zabij potwora grożącemu naszym dzieciom i emerytkom". Takie zadania były banalne, a nagroda powinna pokryć koszty sprowadzenia oryginalnych włoskich win oraz składników. Ruszył więc najpierw do dormitorium, aby się wyspać przed wyprawą na jakąkolwiek misję.

z/t