Stołówka Szkolna

First topic message reminder :

Pomieszczenie pomalowane na pomarańczowo. Jest w nim pełno światła, dzięki dużym oknom. Poza tym znajduję się tu tyle stołów i krzeseł by każdy uczeń szkoły mógł zasiąść i zjeść posiłek w spokoju. Stoliki ułożone są w linii prostej. Taki rzędów znajduje się cztery. Na końcu mamy podwyższenie, na którym spożywają posiłek nauczyciele z dyrekcją.

Vid uśmiechnął się słysząc pierwszy żart kucharza, ale to jak zwrócił się do Ingi zaskoczyło go. Po tych kilku minutach rozmowy mógł pomyśleć, ze nie mówi do niej poważnie. Kolejny żart, czy facet był zboczeńcem? Wyraz jego twarzy zmienił się znacząco. Zacisnął zęby i lekko rozchylił usta, jakby chciał wycedzić jakieś niemiłe zdanie. Zmruzyl oczy i przenikliwie przyjrzal sie pracownikowi szkoly. Zazwyczaj nie ocenia ludzi po wyglądzie, ale typ wydawał się lekko podejrzany. Mając tors skryty pod płaszczem chwycił prawa ręką rękojeść miecza. Nie mial zamiaru go wyciagac, bo nie chcial rozlewu krwi. Po chwili przewiercania dwukolorowym wzrokiem puścił miecz.
-Trochę to było niemiłe, nie sądzisz?- zwrócił sie cicho, lekko chrapliwym głosem do kucharza

Początkowo zachichotała, rozbawiona dowcipem. No, będzie musiała unikać kozy jak ognia, bo inaczej skończy jako element obiadu! To znaczy, oczywiście nie wierzyła w te słowa, ale brzmiało to bardzo zabawnie, drastyczna kara za szkolne przewinienia.
Niespodziewany komplement spowodował wystąpienie lekkiego, różowego rumieńca na jej twarz. Uśmiechnęła się skromnie, uciekając wzrokiem w bok. Nawet nie próbowała wymamrotać żadnych podziękowań, i tak już była nieco onieśmielona. Następne jednak słowa kucharza wywołały u niej ciężki szok. Oczy dziewczyny urosły do rozmiaru sporych monet, opuściła głowę w dół, ale i tak było doskonale widać, że kolor jej twarzy coraz szybciej i bardziej przypomina ten na skórce pomidora. Zdecydowanie nie spodziewała się usłyszeć podobnych słów, a tym bardziej jej się one nie spodobały. Co to cholera, pedofil jakiś? Miała jeszcze nadzieję, że tylko żartował...

Bacznie obserwował Sebastiana. Wiedział, ze ten nie zrobi nic złego, biorąc pod uwagę ilość ludzi. Jak widać, chciał się teraz tylko przedstawić. Być może był tylko sprośną osoba, ale Vid wolał go mieć na oku. Cóż, póki co nie zrobił nic złego, jednak Vaker nie wiedział, czy nie posunie się do czegoś więcej.
-Cóż, najwidoczniej niektórym osobom żona nie daje- powiedział cicho, ale na tyle głośno, aby kucharz usłyszał- Albo takowej nie maja i musza uciekać się do innych sposobów zaspokajania potrzeb...
Nie wiedział, czy kucharz go po prostu nie zignoruje, czy rzuci się na niego, czy rzuci równie kąśliwa uwagę. Na wszelki wypadek trzymał miecz w pogotowiu.

Mocne słowa mocnymi słowami, ale dziecko to dziecko, nawet nie chronione prawnie. Zresztą, choć z pewnością przestraszyła się na nietypową odzywkę kucharza, to jednak starała się nie wpadać w panikę. Zmięła w pięściach krawędź spódniczki od mundurka, wzięła kilka głębszych oddechów i podniosła głowę z powrotem. Żartował, powtórzyła sobie kilka razy w myślach i to ją nieco uspokoiło. Przywołała na zarumienioną twarz cień uśmiechu.
Serce powoli przestawało jej kołatać, a czerwony kolor nieco zbladł na jej policzkach. Choć była wystraszona, to jeszcze nie zapomniała o czymś tak fundamentalnym jak dobre maniery, więc gdy podszedł do niej kucharz, również wstała i podała mu prawą rękę.
- Inga, miło mi pana poznać... - odpowiedziała na wpół szeptem, uśmiechając się lekko. Pozostałą część rozmowy starała się na razie puszczać mimo uszu.

Zachichotała cicho, pociągając skrawek spódniczki. No tak, trochę wyskoczyła z tą oficjalną formą, ale nigdy nic nie wiadomo, a przecież zwyczajowo do pracowników szkoły zwraca się jako do osób dorosłych. Zresztą, jak właśnie usłyszała, dzieliło ich całe dziesięć lat, co przecież nie stanowi byle jakiej różnicy. Jednakże jeśli sam uważał, że nie powinna mu mówić per "pan", to nie miała nic przeciwko temu, by się dostosować.
- Przepraszam, to tak z przyzwyczajenia, w końcu szkoła i te sprawy. - zaśmiała się, spoglądając na niego nieco zmieszanym wzrokiem. Samo wyszło, no cóż.
Troszeczkę się zaniepokoiła, gdy nagle się przybliżył, ale nakazała sobie nie wpadać w paranoję. Miała walczyć z nadmiarem nieśmiałości, tak? Tak! No to teraz zobaczymy, jak sobie poradzi rzucona przez samą siebie na głęboką wodę. Raz kozie śmierć, co jej szkodzi się przejść? Obiad już skończyła, nie miała nic lepszego do roboty.
- Jasne, chętnie. - odpowiedziała śpiewnie, przyjmując rękę podaną jej przez Sebastiana. Obróciła się też od razu i pomachała Vidowi, posyłając mu przepraszający uśmiech.
- Do zobaczenia. - dorzuciła jeszcze i pozwoliła się wyprowadzić ze szkolnej stołówki.

[zt x2 - Inga & Cheff]

Vid pożegnał ich szczerym uśmiechem. Spojrzał dwukolorowym wzrokiem na stół z potrawami i zamyślił się. Wszystko dobrze się skończyło, nie stało się nic niestosownego. Odetchnął z ulgą. Sebastian mógł sprawiać wrażenie dziwnej osoby, ale na swój sposób każdy jest dziwny. Jedyne co zaniepokoiło Vida to fakt, ze jak zwykle za łatwo przeszedł o etapu "pyszczenia". Ale cóż, taka jego natura. Wrzucił jeszcze łyżkę sałatki warzywnej do pudelka po mięsie, aby potem zbadać jakie składniki zostały użyte. Wstał, otrzepał płaszcz i ruszył ku wyjściu ze stołówki posyłając dla zabawy ostre spojrzenia pierwszorocznym.

ZT

- Dobra, tutaj nikt mnie nie znajdzie, sam dla siebie zostanę nikt niech mnie nie szuka, bo coś złego może się stać albo stanie. Wszedł, do stołówki szkolnej, podszedł do kucharek, przywitał się wziął, patelnie i pomachał nią. Wiedział że musi się bronić, wszystkim co ma pod ręką, tak więc patelnia się Skołkowi, przyda. - Dobra, dziękuje, pani kuchareczce. Powiedział spojrzał na nią i pokiwał głową, znowu podziękował. Nie chciał, uciekać od nikogo no ale jak ktoś mu podskoczy, to nie ma zmiłuj. - Teraz, tylko trzeba się rozglądać, na wszystkie strony. Usłyszał, tylko "Psychol z Saevy". A dalej nic więcej. Trzymał patelnie w prawej dłoni, ponieważ był praworęczny. Na sam, koniec powędrował daleko przed siebie. Nie mógł a raczej nie pozwoli, na to aby go ktoś porwał.

z/t

Po chwili podświadomej ucieczki zdała sobie sprawę, że to nie ona teraz prowadzi, lecz chłopak. Gdy minęła kolejna chwila, znajdowali się w stołówce szkolnej. Śmierdziało tutaj starym kotletem schabowym i ziemniakami... Fu... Cherry usiadła, próbując poukładać sobie wszystkie myśli, choć tak na prawdę w jej głowie zawsze panował chaos, więc gdzie tu jakikolwiek sens? Bynajmniej spoglądała na "giganta", który to usiadł naprzeciwko niej z paluszkami rybnymi. Spojrzała na wysunięty w jej stronę półmisek i gestem dłoni odmówiła. Jej wzrok przeniósł się na wyrzuconą strzałę...
- No dalej, panno Venom. Sama go stamtąd wyciągnęłaś, to teraz powiedz coś... - Choć ten... człowiek, wcale nie wyglądał jakby coś się stało.
- Zabawę? ... Może to ze mną jest coś nie tak, ale raczej niespecjalnie bawią mnie złe duchy, które napadają na mnie w lochach - Odpowiedziała z lekkim wyrzutem
- Jesteś nieodpowiedzialny, zapuszczając się w takie miejsca szkoły - Po chwili dopiero zorientowała się, że brzmi jak swoja matka i do tego wszystkiego wcale nie jest lepsza...

Gdy tak słuchała swojego big rozmówcy, otworzyła szerzej swoje wielkie błękitne oczy i po raz kolejny próbowała ułożyć chaos, który opanował jej myśli. To co mówił brunet wskazywałoby na to, że... To "ofiara" była łowcą? Jak mogła się tak pomylić? Może po prostu weszła w nieodpowiednim momencie? Bynajmniej wszystko teraz wyglądało całkiem inaczej... A co gorsza Cherry wcale nie wyszła na bohaterkę, lecz na strachliwą idiotkę. Cudownie, prawda? Miała ochotę teraz zdzielić się w czoła, ale oszczędziła sobie tej przemocy na swojej głowie.
Siedziała cicho - nie wiedziała co powiedzieć, tym bardziej, że ten osobnik właśnie zbliżył się do niej na tyle blisko, że naruszał jej strefę intymną, patrząc w jej oczy co najmniej przez 10 sekund, co również było naruszeniem przestrzeni osobistej... Jego wargi delikatnie rozchyliły się, by wypowiedzieć słowa...
- Co kurwa?! - Pomyślała, po czym jej twarz wykrzywiła się w dziwnym grymasie, jednocześnie połączonym z uśmiechem. Zanim dziewczyna usłyszała o książkach, to poczuła się jakby uwiedziona. Dziwne nie? Może to taki bajer, że jak się zbliży do dziewczyny to ona od razu jest twoja?
Cherry bynajmniej szybko się z tego otrząsnęła. Odpowiedziała tylko lekko zawstydzona na kolejne pytanie:
- Ja? Ja tylko przechodziłam! Przecież co niby miałam robić? Pff... - Skrzyżowała ręce. Przecieżby mu nie powiedziała na jaki durny pomysł wpadła... Szukać szkolnych tajemnic... też mi coś.

Rozluźniła się trochę, położyła swoje dłonie na stole i westchnęła głęboko. Co za cholerny typ! Patrząc na niego, myślała że jest całkiem innym Typem, a tutaj się okazuje, że zaatakował biednego duszka... No co za... Chociaż w sumie, gdyby Cherry nie bała się tak "mhrocznych mocy", to pewnie sama by się z nimi jak to on powiedział "zabawiła".
- Powiedz mi, czy ja Ci wyglądam na kogoś, kto mógłby oskórować biednego króliczka, albo kogoś kogo kręcą kajdanki? Nie jestem jakąś fetyszystką... Pfff - Sama sobie przeczyła? W końcu w niedalekiej przeszłości była jeszcze rozwydrzoną nastolatką, która naciągała koty, by zobaczyć jak wbiegają na pierwsze lepsze drzewo i łamią sobie kręgosłupy - Cudowne czasy. Teraz tłumiła wszystko w sobie nawet swoje sadystyczne i masochistyczne zapędy~
- Hmmm... W sumie jakbyś to Ty nie chciał się podzielić ciastkiem truskawkowym, to byłabym w stanie zacząć Cię torturować - Zaśmiała się w głos. O tak! To był jedyny fetysz (jeżeli tak to można nazwać) do którego mogła się przyznać. Uwielbiała wszelkie słodycze.
- Ależ skąd Ci takie myśli w ogóle przychodzą do głowy? Czyżby Ci czegoś brakowało? - Uniosła jedną brew do góry i zbliżyła się do niego na tak samo niebezpieczną odległość jak on wcześniej. A co? Podroczy się trochę! W końcu kto jej zabroni? Nie mogła przecież przez cały gadać o tym, co się działo w lochach. Jego sprawa, co i z kim robi, Pfff... Z resztą powoli zaczynała zapominać o całym zajściu, a jej myśli skupiły się na rozszyfrowaniu dziwnego, wysokiego chłopaczyny.

Jego oczy zdecydowanie zwróciły jej uwagę. Choć należała do tego magicznego świata, często zapominała o tym że takie niecodzienne rzeczy jak zmiana koloru oczy tak na prawdę często mogą być pospolite wśród czarodziejów. Wciąż jeszcze żyła w niej cząstka młodej Cherry Venom - dziewczynki z dobrego domu. Zachwyciła się, być może te dwa kolory gryzły się ze sobą w pewnym stopniu, jednak całokształt... Chłopak z którym rozmawiała był na prawdę przystojny a jego błyszczące oczy przyciągały wzrok. Był prawie jak wampir: blady, piękny, tajemniczy... Ale przecież wampiry to mit, prawda? PRAWDA? "Pfff" - Wydusiła z siebie tylko, gdy usłyszała o sobie w stroju króliczka. Może i ubierała się wyzywająco (według niektórych), ale nigdy nie założyłaby króliczych uszu ani stroju... Wbrew pozorom była bardzo wstydliwą osobą.
- Nie do końca to miałam na myśli mówiąc "brakuje", ale... No powiedzmy, że o to chodzi. Jesteś dziwny wiesz? - Powiedziała uśmiechając się do niego serdecznie, co było aż dziwne.
- KIM... ON... JEST? - To pytanie nie dawało jej spokoju, tym bardziej że właśnie oznajmił, że nie czuje bólu. Może to po prostu takie męskie przechwalanie się? Raczej nie. To nie brzmiało w ten sposób.
Nastała dziwna cisza. Samael powoli zbliżał się do Cherry, a Cherry tylko patrzyła w jego oczy swoimi błękitnymi oczami i rozchyliła lekko wargi. W jednej chwili położyła swoją dłoń na jego dłoni i powiedziała:
- Jesteś zimny i blady... Wyglądasz jak śmierć. Źle się czujesz? - Odezwał się w niej zaś prawdziwy instynkt macierzyński~. Po mimo swoich dziwnych myśli na temat chłopaka wolała pozostać przy ziemi. Jednak w środku coś jej mówiło, że coś jest z nim nie tak... Ale z drugiej strony przecież po mimo strasznego wyglądu Cherry nie bała się go, tak jak bała się duchów więc... Właśnie, więc co?

Taki był z niego szalony dzieciak w ciele potężnego chłopaka, takie to było pocieszne... A za razem takie dziwne i niepokojące. Cherry na prawdę nie wiedziała co ma o nim myśleć, choć zawsze miała niezłego nosa do wszystkich ludzi. Potrafiła po pierwszym spotkaniu sporo o nich powiedzieć. Może to w pewnym sensie było to "czucie aury"? Teraz nie czuła nic, tylko takie uderzenia niepokoju/ciekawości... Nie ważne.
- Może i masz trochę racji? Bajki? Tak znam jakieś! Na przykład... tą... no... Eh... To było jakoś ... Uh... Zapomniałam - Taka mała głupota a tak zabolała. Nie czytała ludzkich książek od dawna, a co dopiero bajek... Miała do siebie wielki żal, że nie potrafi opowiedzieć chłopaczynie bajki, przecież mama jej opowiadała je na dobranoc... A może wcale tego nie robiła? Jak przebiegało jej dzieciństwo?
- Cherry, Ty debilko, przecież Ty nie miałaś prawdziwego dzieciństwa, bo czym ono niby jest? - Jej twarz wykrzywiła się w dziwnym grymasie, po czym wróciła do normalnego stanu. Przecież nie mogła pokazywać słabości, nie? Wyszeptała tylko krótkie "Nie umiem" i pokręciła przecząco głową.
"Jestem śmiercią" - te słowa odbiły się echem w jej głowie i poczuła jakby przeszedł ją zimny dreszcz po całym ciele. Nastała chwila ciszy. Cherry tak jak wcześniej miała w miarę dobry humor tak teraz mina jej zrzedła i jakby nie mogła zapanować nad sobą, mówiła sobie "uspokój się, przecież to żart. Głupia jesteś?" ale ta "druga ona" pytała "nie boisz się go? Przecież jest śmiercią". Po raz kolejny wygrało trzymanie się blisko ziemi.
- Jestem Cherry.... Pie. - Przedstawiła się jak zwykle fałszywym nazwiskiem, po czym spojrzała na swoją dłoń w rękach Samaela. Zbliżał się niebezpiecznie blisko.
Teraz Cherry była pewna, tak! Instynkt jej nie okłamywał. Z nim było coś nie tak, bo właśnie teraz zaczęła się bać.
- Boże! Ty na prawdę jesteś śmiercią, prawda?! - Niemalże krzyknęła i wyrwała swoją rękę z jego dłoni. Patrzyła na niego z przerażeniem w oczach. Te jej fobie były chore... Serio...

Zatrzęsła się dość mocno choć "ta druga ona" kazała jej zachować spokój i rozsądek tak jak to robiła zawsze, nawet w najgorszej sytuacji. Znów kłóciła się ze samą sobą, to było oczywiste. Nigdy nie mogła się ze sobą dogadać.
- Cherr. Jeżeli masz umrzeć to i tak umrzesz, więc zluzuj majty... Sama zawsze mówiłaś, że śmierć spotka każdego i nie ma co się jej bać... A z resztą... Posłuchaj go, co? - I tu się uspokoiła i wlepiając swoje ślepia w Samaela zaczęła słuchać tego, co do niej mówi. Początkowo faktycznie, zgadzała się w nim z stu procentach. Świat by nie wytrzymał tylu ludzi... Nie miałoby to sensu, żeby ktoś mógłby się narodzić - inny musi zwolnić mu miejsce. Gdy jednak w jego wypowiedzi zaczęła odczuwać silne emocje, zrobiła dość smutną minę. Czy taki przewoźnik dusz mógł jednak cokolwiek czuć? Cherry była teraz pewna, że Śmierć w brew pozorom jest bardzo wrażliwą osobą... Jej zdolność empatii zaczynała działać. Bardzo mu współczuła, przecież faktycznie był wyrzutkiem... Mówcie jej co chcecie, dla niej Śmierć miał teraz całkiem inne znaczenie.
- Przepraszam... Nie chciałam Cię obrazić. Dla mnie jesteś taki sam jak każdy inny. Przecież Cię znienawidzę tylko za to, że wykonujesz swoją pracę... - Spuściła wzrok. Zapomniała o swoich zasadach i dumie. Przesadziła i to ostro - czuła się winna.
Zaczynało robić się kurewsko zimno. Cherr po chwili dopiero zauważyła, że jej nos jest zimny i podświadomie się telepie. Głupota, takie ludzkie ograniczenie, pfff. Na uszczypliwe słowa Sam'a, zmarszczyła tylko brwi i zmierzyła go pół żartem pół serio.
Kiedy zauważyła, że chłopak ściąga koszulę, chciała początkowo zaprotestować ale jakoś tak jej odjęło mowę... I... No było za późno. Lekko podrumieniona na policzkach siedziała w jego koszuli, starając się nie patrzeć na niego. To jednak było trudne - rozmawiać z nim patrząc w ścianę, i na pewno nie kulturalne. Przytulił ją do siebie. Cherry otworzyła szerzej oczy i poczuła jak coś ją dusi w żołądku, czuła jakby zaraz miała się rozpłakać z niewiadomego powodu... Taka już była, często nie wiedziała co oznaczają znaki, które daje jej własne ciało. Może po prostu się tego nie spodziewała? To wszystko działo się tak nagle, a ona nie była przygotowana na okazywanie takich ludzkich uczuć - przecież zawsze zgrywała taką twardą...
Objęła go swoimi dłońmi i odchyliła głowę do góry by spojrzeć mu w oczy.
- Dlaczego to robisz? - Wyrwało jej się oschłym głosem. Była rozchwianą emocjonalnie nastolatką po rozstaniu z rodziną i nieszczęśliwą przeszłością a on tak po prostu... właściwie co on robił?

- Tak właściwie to jest mi teraz dobrze
Leniwie mrugnęła oczami, powolnie je otwierając z powrotem a na jej twarzy z powrotem zawitał subtelny, niemal nie widoczny i całkowicie naturalny uśmiech. Jak miała się bowiem nie uśmiechać, kiedy Śmierć był taki wesoły i pozytywny? W sumie to nigdy nie myślała, że żniwiarz może być takim typem człowieka. Spodziewała się raczej kogoś bardziej strasznego o zachrypłym głosie z kosą... To takie smutne, że również kogoś takiego jak śmierć dotknęły te okropne, przebiegłe i w ogóle nie fajne stereotypy~
Ale co się stało? Dziewczyna zamrugała ponownie, jednak tym razem szybciej. Kiedy tak przyglądała się jego fantastycznym oczom, zauważyła, że właśnie zmieniły kolor. Fakt słyszała o tym, że czarodzieje potrafią to robić, jednak nigdy nie widziała kogoś kto by był szczęśliwym posiadaczem takiej umiejętności
- Eh... Szkoda... To oznacza, że jesteś jak taka lalka? Nakierowana przez kogoś, bez własnych przekonań i prawdziwych emocji, uczuć? - To by było na prawdę przykre. W końcu kiedy Cherry spotkała kogoś "normalnego", a raczej kogoś kto jej nie irytował, to okazuje się nagle że jest "wypraną z uczuć puszką z energią". ~
Czekaj czekaj! Wróć~! Śmierć czytająca świerszczyki? Brzmi to tak bałdzo niecodziennie, jednak czy Samael potrafiłby tę cenną wiedzę wykorzystać w odpowiedni sposób ? Oto jest pytanie! Czy każde pojęcie dobrze zrozumiał i biednej przypadkowej dziewczynie nie zrobiłby krzywdy? Staph, dałam upust swojemu pisaniu o pierdoleniu... W sumie to dosłownie ;_; Uhh, staph!
- Tak, cieplej mi - Powiedziała uśmiechając się do niego. Tia, nie miała zamiaru być dzisiaj wredna, zdecydowanie. Ten.... byt właśnie ją kupił tymi przemiłymi zagraniami. Cherry zawsze potrzebowała kogoś takiego w swoim życiu kto by ją jakby podniósł na duchu i teraz go poznała. Jednak czy on jak każda inna poprzednia osoba jakimś cudem zniknie z jej życia?
- Powiedz mi jak to właściwie z Tobą jest? Czerpiesz jakąś korzyść z tego, że no... Pozbawiasz ludzi życia~? - Oby to było odpowiednie pytanie C:

Dziwnie, cholernie dziwnie jej było rozmawiać z kimś, kto jest tylko w połowie czymś namacalnym - był czymś co tak na prawdę w każdej chwili mogłoby zniknąć tak samo szybko jak się pojawiło w jej życiu. Takie już miała szczęście do ludzi... Cherry, pamiętaj - jeżeli znajdziesz z kimś wspólny język, to znaczy, że jest martwy... Albo jest śmiercią C:
Dziewczyna czuła się zupełnie jak w dzieciństwie, gdy czytała książki o czarodziejach i ich wspaniałych przygodach z wypiekami na twarzy, choć doskonale wiedziała, że nigdy nie będzie jej dane spotkać kogoś takiego... Jednak wciąż z wielką tęsknotą czytała fantastykę doszukując się w realnym życiu wszelkich oznak magii... Może to jednak nie był dobry przykład? W końcu Cherry dopięła swego i odnalazła magię w sobie i na świecie. Może tak na prawdę w jej wszechobecnym nieszczęściu znajdowało się trochę szczęścia?
- Twoje istnienie jest bez sensu... Znaczy z punktu widzenia człowieka... Trochę żyjesz, a trochę nie... Uczucia choć czasem bolą, są potrzebne... - Powiedziała Mrużąc oczy, nagle poczuła, że jej usta zrobiły się lekko wilgotne a jej samej zaczęło być gorąco, szczególnie w okolicy policzków. Czy on właśnie sam sobie zaprzeczył? Dziewczyna spojrzała na niego ze zdziwieniem w oczach i uścisnęła go mimowolnie mocniej ukazując swoją uległość w stosunku do niego. On po prostu chciał jej udowodnić, że ma wolną wolę, co za skurwysyn. Mógł to przecież zrobić w inny sposób, a nie grać na uczuciach biednej trzecioklasistki. Gdyby Cherry była świadoma tego wszystkiego co się dzieje, prawdopodobnie podarowała by śmierci soczystego plaskacza. Może i nawet była świadoma, tylko nie chciała przyjmować tego wszystkiego do wiadomości? Tak - uwielbiała żyć w fikcji i kłamstwie, w końcu przez całe życie żyła okłamując samą siebie, czasem kłamała sobie aż tak że potrafiła zapomnieć jaką osobą jest na prawdę.
- Czyli jednak "nie dokończone sprawy" powodują, że po świecie krążą duchy? Pewnie ja też nigdy nie zaznam spokoju... Jeszcze nie wiem czemu, ale na pewno coś wymyślę - zaśmiała się cicho i podświadomie przeczesała włosy Samaela - taki fetysz. Lubiła kiedy ktoś miał minimalnie dłuższe włosy niż klasyczny skin, tak jak i uwielbiała miękkie włosy. Te były trochę roztrzepane, ale co z tego ? C:
- Powiedz mi, Sam... O co mogą prosić Cię ludzie, gdy chcą zawrzeć z Tobą pakt? - Spytała, miała nie pytać, ale ciekawość wzięła nad nią górę... Lubiła wiedzieć wszystko! Taka z niej kujonka była C: