Prostokątny dziedziniec.

First topic message reminder :

Jest to prostokątny plac, na którym posadzono cztery drzewa wiśni na planie kwadratu, gdzie odległość między dwoma drzewami sąsiadującymi wynosi 5 metrów. Dookoła każdego dobudowano ławeczki, które okalają drzewo z każdej strony. Z dziedzińca prowadzi jedna droga na polankę- przez łuk triumfalny, a druga do monumentalnych drzwi budynku szkolnego. Na samym placu natomiast, jest dość miejsca, by zjeść drugie śniadanie, usiąść pod ścianą i porozmawiać, czy po prostu zrelaksować się pomiędzy lekcjami.

(O jezu, ale mi się nie chce tego pisać...)
Takuji posmutniał, słysząc niebieską.
- Cześć... - pożegnał ją cicho. Po chwili ruszył za Rozaliną. Jej piękne czarne włosy z gracją powiewały na wietrze. Chciał dotknąć jej kosmyku włosów. Gdy już niemal wyciągnął rękę ku niej, zbeształ się w myślach. Wiedział, że źle na to zareaguje. Najpewniej zaatakowałaby go jakby była szympansem, przy tym rechocząc jak żaba (hahaha, musiałem!). Roześmiał się głośno i ruszył za nią.

z/t ścieżka

(Caroline, ładnie czytasz moje posty! W moim ostatnim poście wyjaśniałem, dlaczego ma tak na imię!)

Zimno. Tylko to jedno przychodziło jej do głowy, kiedy wyszła dzisiaj na świeże powietrze. Eva postanowiła dzisiaj wyjść w końcu i poczuć wiosnę, jednak zmienna pogoda zniweczyła jej piękne plany. Spojrzała na dziedziniec nie pamiętając nawet jak się tu znalazła. W końcu bujanie w obłokach stało się ostatnio jedną z jej ulubionych czynności. Zamrugała szybko widząc dwie postacie siedzące na samiutkim środku placu. Ścisnęła bardziej książkę, którą trzymała przez cały czas w ręce. Podejść czy nie podejść? Chyba mnie jeszcze nie zauważyli, może uda mi się umknąć... Nie, nie może całe życie uciekać. Postawiła pierwszy niepewny krok, a po nim drugi, przybliżając się coraz bardziej do dwójki nieznajomych.
-Przepraszam, co robicie?- powiedziała do pary pleców tuż przed nią. Był to naprawdę dziwny widok, dla niej oczywiście. Może tutaj to nic nadzwyczajnego? Tak mało wiedziała o tym miejscu, więc czas to zmienić.

/Przepraszam za brak sensu, ale miałam półroczną przerwę od pbf-ów xd

Trzeba było uciekać. te słowa jako pierwsze cisnęły jej się na myśl, kiedy dziewczyna o blond włosach wstała i zaczęła robić to... No to, co właśnie zaczęła robić. Tego po prostu nie da się opisać. Nieznajoma kazała się jej przedstawić, po czym kontynuowała swój monolog. Eva stała zamurowana, nie wiedząc co myśleć, a kiedy zauważyła granat w dłoni Peruny była już zdrowo przerażona. Uciekaj, uciekaj, uciekaj! Nawet, kiedy w myślach miała tylko to słowo, to i tak jej nogi odmówiły posłuszeństwa. Blondynka rzuciła granatem, który po chwili wybuchł nie wiadomo czemu rozpryskując wokół siebie jakieś kryształki. Eva prawie zeszła na zawał, serce biło jej jak szalone. Chwila, jakiej kompanii? Dopiero teraz przypomniała sobie słowa Peruny. O czym ona mówi? Evka cała trzęsąca się i próbująca zrozumieć co właśnie się stało patrzyła tylko na Perunę, nie mogąc wykrztusić nawet jednego słowa.

Eva była już w stu procentach pewna, że ta cząstka jej świadomości mówiąca, by dziewczyna się nie wtrącała tylko umknęła, kiedy jeszcze mogła, miała całkowitą rację. Ale niestety, głupia musiała podejść i wplątać się w coś takiego. No, ale co zrobisz? Nic nie zrobisz. Teraz już nie było odwrotu. Chłopak najwidoczniej miał rozdwojenie jaźni, Eva coś o tym wiedziała, chociaż ostatnio jej druga osobowość w ogóle się nie odzywała. Czyżby umarła? Chciałabyś. Najwidoczniej Sebastian, jak się wcześniej przedstawił, miał małe problemy ze swoją chorobą. Ale żeby się od razu spoliczkować? Eva nawet mu współczuła, mimo, że go prawie nie znała. Nie wyglądał na kogoś złego. Był raczej spokojny, chociaż mogło to wynikać jedynie z jego zmęczenia. Worki pod jego oczami mówiły wszystko. Kiedy Peruna złapała ją za nadgarstek Eva, wciąż milcząc przymknęła oczy, przewidując, że blondynka zaraz ją uderzy. A tu proszę, jednak nie. Kiedy Peruna nagle się odsunęła, Eva odetchnęła cicho zbierając w sobie coś co mogło w jakimś stopniu przypominać odwagę.
-Przepraszam, nazywam się Eva Alevang.- powiedziała o dziwo bez jąkania się i rzeczy tym podobnych. Wyprostowała się, a jej serce powoli powracało do normalnego rytmu. Cóż, zapisując się do tej szkoły mogła przewidzieć, że ludzie tutaj nie będą normalni. Teraz tylko trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie: upodobnić się do nich, czy pozostać normalną? Nawet nie próbowała myśleć nad odpowiedzią, nie czas teraz na to.
-Kompania? Odbicie świata? Nie bardzo rozumiem.- powiedziała tylko, kiedy Peruna zakończyła swój wywód o jednorożcach rzygających tęczą. Takie słowa i cele życiowe brzmiały bynajmniej dziwnie w ustach uczennicy, ale Evka najwidoczniej mało jeszcze wie.

Ah, całe życie z wariatami. Właśnie to pomyślała Eva widząc jak zachowują się Peruna i Sebastian. Jednak, czy ona była normalna? No, może ta jej część tak, jednak druga istota drzemiąca teraz w jej ciele była jej całkowitym przeciwieństwem. Jej sytuacja bardzo, ale to bardzo przypominała tę Sebastiana. Przypadek? Raczej tak, chociaż pewnie dla wielu ludzi nie będzie to wyglądać jak zwykły zbieg okoliczności. No nieważne, i tak teraz nie zamierzała mówić o swoim małym sekrecie. W końcu nie zna tych ludzi, a sekretów nie wyjawia się byle komu, tym bardziej, że Evka o swoim tajemnicach nie mówi NIKOMU. Kiedy chłopak pomachał do niej, ona odpowiedziała mu tym samym, nawet lekko się uśmiechając. Musiało to wyglądać dziwnie, ale co innego miała zrobić? Wiać. Akurat to słowo przychodziło jej na myśl, nawet ją zaczynało śmieszyć jej tchórzostwo. Ale tak nie można, musi się tego oduczyć, w końcu nie może być szarą myszką całe życie.
-Jakoś mi się nie zdarzyło.- odpowiedziała na pytanie Peruny. To... taka zabawa tak? Eva odebrała słowa blondynki za zgrywanie się, pewnie niedługo wyskoczy z czymś w stylu ''Hah mam was. Serio uwierzyliście w te bzdury?'' Mimo takich przeczuć wolała się nie ujawniać. Trzeba być przygotowanym na każdą sytuację. Kiedy Sebastian zrezygnował już otworzyła lekko usta, by również ładnie odmówić, niestety nie zdążyła nic powiedzieć, kiedy Peruna znów zaczęła coś mówić. Teraz nie wywinę się tak łatwo. była tego w pełni świadoma. Mimo wszystko, chociaż zajmie sobie czas, mimo, że równie kuszącym pomysłem było czytanie książki. Kiedy blondynka rzuciła się na nią z pocałunkiem, znów zesztywniała, jednak powoli zaczęła się przyzwyczajać do ich towarzystwa.
-Twoja? E-eh.- wykrztusiła tylko, po czym znów pozbierała myśli, żeby nie wyjść na kompletną idiotkę.
-Chyba brakuje mi trochę czasu i... ambicji na podbijanie świata.- powiedziała próbując delikatnie odsunąć od siebie dziewczynę, a przy okazji wygrzebać się z tego bagna. Ale powolutku, dziewczyna była pewna, że będzie musiała się trochę wysilić.

Eva nawet nie zauważyła, kiedy upadła na ziemię pod wpływem ciężaru chłopaka. Znów jakieś szybkie zajście, ciągle coś się działo. Nawet nie poczuła przygryzienia ucha, ale Sebastian chyba ważył bardzo dużo, bo ledwie oddychała.
-Piękna historia, i w ogóle, ale, e-khe.- właśnie miała prosić o pomoc Perunę, jednak w tej samej chwili jej tęczówki zmieniły kolor na czerwony, a wyraz jej twarzy z przerażenia zmienił się we wściekłość.
-Co ty wiesz o rozdwojeniu jaźni?- powiedziała poirytowana, całkowicie się zmieniając. Oto na światło dzienne wyszła jej druga osobowość, ukrywana przez Evę przed całym światem. Potrafiła ona przejąć kontrolę jedynie w trudnych sytuacjach, jak również kiedy Eva straci czujność. Dziwnym zbiegiem okoliczności jej przypadłość łudząco przypominała tą Sebastiana.
Mimo niepozornego wyglądu Eva swego czasu trenowała ciało, a diabełek w niej siedzący potrafi to wykorzystać, co właśnie próbowała zrobić w tym wypadku. Po chwili Eva, a raczej jej alter ego uwolniła ręce spod ciała chłopaka i powoli zsuwała go z siebie. Mimo oczekiwań zajęło jej to dłuższą chwilę, z czego dziewczyna nie była w najmniejszym stponiu zadowolona.
-Czy chcę być wielka? Proszę cię. Nie potrzebuję kogoś takiego jak ty by być wielką, a tym bardziej Eva nie będzie zainteresowana, znam ją lepiej niż ktokolwiek na tym świecie.- powiedziała wstając powoli i otrzepując ubrania. Oczy wciąż lśniły czerwienią, a twarz wyglądała całkowicie inaczej. Tak jakby teraz przed Peruną stał ktoś zupełnie inny. Po chwili dziewczyna odchrząknęła.
-Oh przepraszam, gdzie moje maniery. Nazywam się Ave i radzę ci nie mylić mnie z Evą.- powiedziała uśmiechając się szyderczo. Splotła ręce na piersi przyglądając się blondynce. Teraz dopiero będzie ciekawie, huhu.

Biedny chłopak. W sumie Ave w ogóle nie poruszyło zajście sprzed chwili. Po prostu stwierdziła, że jego druga osobowość jest kompletnym idiotą. Żeby niszczyć swoje ciało? Samobójca jakiś? Eh, nieważne. Ave zastanawiała się tylko, dlaczego przez głupotę Evki musiała wpaść na takich debili. Można powiedzieć, że teraz miała z Peruną wiele wspólnego. Również uwielbiała się wywyższać nad innymi, nikogo nie będzie uważać za kogoś lepszego, dopóki nie polegnie w prawdziwej walce z nim. A w tym za słabym, jak na gust Ave ciele nie zamierzała nikogo prowokować. Ale tym samym nie da sobie w kaszę dmuchać, co to to nie! Niestety utknęła w akurat tym worku mięsa razem z jakąś słabą dziewczyną, bojącą się postawić komukolwiek. Za jakie grzechy!
-Niby czemu miałabym tobie mówić o czymkolwiek?- powiedziała po chwili unosząc jedną brew i kącik ust, rozbawiona słowami blondynki.
-A jesteś nim?- wciąż splatając ręce na piersi pochyliła głowę w bok mrużąc czerwone oczy. Jakie bóstwo? Dla Ave nie wyglądała jakoś szczególnie. No może oprócz tego, że bardzo się rozbierała. W tej chwili Ave stwierdziła, że skoro już musi z nimi siedzieć to chociaż się podroczy. Może nie będzie to całkowicie zmarnowany czas...

-Nie widzę w tobie nic szczególnego, a wzrok mam jeszcze dobry. Najwyraźniej marne z ciebie to bóstwo.- mówiąc to, z lekkim udawanym współczuciem, jedną ręką poprawiła pojedyncze kosmyki włosów opadające jej na twarz przez wiatr.
Widząc całą sytuację, nie mogła już wytrzymać. Wybuchła śmiechem słysząc jak Peruna przyjmuje zaręczyny Sebastiana. Serio? Zaręczyny? No tego się nie spodziewała. Tylko ktoś tak niepoczytalny jak Sebastian mógł się oświadczyć ot tak i tylko ktoś taki jak Peruna mogła to przyjąć. No dom wariatów! Po raz kolejny Ave zadała sobie zasadnicze pytanie: co ja tu robię? Ta cała sytuacja była dla niej komiczna. Taki teatrzyk, specjalnie dla niej, jak miło!
-Hahaha! Teraz to pobiliście samych siebie.- powiedziała ledwo powstrzymując śmiech, ruszając się w końcu z miejsca. Palcem wskazującym wykonała gest wycierania łezki, wciąż próbując uspokoić oddech po nagłym ataku śmiechu. Okrążyła parkę i usiadła na ławce.
-Chwila, co się mówi młodej parze? Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia, czy jakoś tak. No i zdrowych bachorów. A nieważne, niby jak z waszej dwójki miałoby wyjść cokolwiek normalnego.- znów nie mogła powstrzymać śmiechu. Jak bawimy się w teatrzyk to na całego. Może zostałaby świadkową? Albo chrzestną? Złapała się za brzuch, który zaczynał już ją boleć.
-A kiedy ślub? Mogę czuć się zaproszona, prawda? A nawet jak nie to i tak przyjdę. Nie wybaczę sobie, jak ominie mnie ta parodia. Skąd wyście się urwali?- znów uśmiechnęła się w stronę Peruny. Chłopak oświadczył się jej za chusteczkę, a ona uznawała to za boskość. No po prostu komedia!

Założyła nogę za nogę, wciąż przyglądając się przedstawieniu. Już się troszkę uspokoiła to tym nagłym ataku śmiechu, spowodowanym przez ''młodą parę''. Podróbka? Ave była jedyna w swoim rodzaju, niepowtarzalna! Żyła na tym świecie dłużej niżby się wydawało, w końcu jej pierwsze ciało umarło około 150 lat temu. Tak właśnie, Ave jest jedynie pasożytem w ciele Evy, a wcześniej w ciałach innych 4 osób. Ile jeszcze osób pokonało śmierć? Na pewno jacyś się znaleźli, ale były to potężna jednostki, a Ave należała byłą jedną z nich. Niestety na początku wydawało się jej, że wykrzesa z tego ciała więcej, niestety był to wielki błąd, którego nie mogła cofnąć. Kiedy chłopak wskazał na nią palcem uśmiechnęła się jedynie, podpierając głowę na własnej dłoni.
-Hoo... Jakiś ty agresywny, prawie zeszłam na zawał.- powiedziała beznamiętnie, bez nawet cienia strachu. Mogła w tej chwili powiedzieć coś sto razy gorszego, jednak wiedziała, że nie może przeginać. Wilkołak i dziewczyna, której mocy nie znała, wiedziała, że w tym ciele nie poradziłaby sobie z dwójką naraz. A niestety czas jej się kończył. Kontrola ciała przez Ave zużywała dużą ilość energii, więc nie może siedzieć na ''powierzchni'' w nieskończoność. Niedługo zabawa się skończy, a szkoda. A czemu by nie podrażnić się jeszcze bardziej, w końcu i tak to Evka oberwie.
Dlatego właśnie prawowita właścicielka ciała nienawidzi tego pasożyta, który tylko truje dupę i wpakowuje w największe tarapaty. A jak w ogóle Ave dostała się do tego ciała? Oj to długa historia, każdy by się zanudził.
A Perunka znowu swoje. Ave już się nie odzywała, bo po co? Tylko to podbicie świata, płyta się jej zacięła czy co? W sumie to może i mówi to poważnie, ale Ave nic a nic to nie obchodziło. Niby czemu miałyby obchodzić ją inne osoby? Niech sobie ''bóstwo'' robi co chce, niech nawet zniszczy cały ten pieprzony świat, Ave wciąż ma to daleko i głęboko. Szkoda, że niedługo będzie musiała oddać ciało Evie, trafiła na takie ciekawe osóbki.

Teraz czas na mega krótkie odpisy rozwenionej osoby, której chce się spać.

Prawdopodobnie coś było w tym, że dziewczyna miała wysokie mianie o swojej zajebistości. W końcu, jakby nie patrzeć, oświadczył jej się, nie? To już musiało coś znaczyć. Przecież nikt nawet nienormalny nie oświadcza się nieznajomym, chyba że taki nieznajomy ma w sobie coś co do siebie przyciąga. Magnes może? Kto wie, może to przeznaczenie. Może planeta Jin wpływała akurat na Jan. Być może całe uniwersum chciało aby te dwie istoty się związały ze sobą. Może też Sebastian poczuł, że przy zajebistości Peruny będzie mógł się odprężyć i wyciszyć? Może liczył na to, że przy tak pięknej kobiecie będzie mógł spać spokojnie? Kto wie, może któryś z tych powodów albo kilka z nich wpłynęło na jego decyzję o chęci zdobycia dość ambitnej dziewczyny.
- Oooo... nasza wesele będzie duże. Z mojej strony są dwie rodziny. Adopcyjna i biologiczna. Musimy tylko wybrać bezpieczny termin. Jeśli trafimy w okolice pełni z terminem to podejrzewam, że doszłoby do rzezi. - no tak, to był dość istotny element. W końcu biologiczna rodzina to jakby nie patrzeć same wilkołaki. Jak wiadomo takowe wilkołaczki wręcz uwielbiają ciepłe mięso. Szkoda by było żeby rozszarpali jego rodziców zastępczych. Cóż, ta dwójka go wychowała, nie? Był im coś dłużny, przywiązał się do nich i chciał uniknąć powtórki tego, co miało miejsce bardzo dawno temu.
Położył obie otwarte dłonie na swoich polikach, robiąc minę pokroju OoO. Po chwili mrugnął a następnie zdjął ręce klaszcząc. Tak, tak. Miało to miejsce w momencie gdy Peruna zaczęła powtarzać "podbiję świat". Aż mu się łezka w oku zakręciła. No co? Wzruszył się!
- Brawo, księżniczko. Popieram! - oho, czyli poparcie przyszłego męża odnośnie jej planów było. Lepiej chyba nie mogli się zgadać w tej sprawie. Skoro będzie miała w nim oparcie to mogło znaczyć, że jeśli ktoś będzie próbował jej przeszkodzić to prawdopodobnie wilkołak zapewni mu kilka bolesnych doznań i nakłoni go do zmiany swojego postanowienia, o! Taki z niego trochę mąż idealny.
- Agresja? - agresja? Agresja, agresja?! On nie był agresywny. Ten drugi on, to co innego. Sprawiał, że chłopak miał nieco psychopatyczne odruchy. Jeśli chciała się dowiedzieć jak wygląda agresja w jego wydaniu. Proszę bardzo.
Podszedł do niej bez słowa. Tak z uśmiechem, bardzo miło. Pomimo faktu, że jego oczy zaczęły jarzyć się krwistą czerwienią nie przejawiał żadnych odruchów inności. Taki zwykły uśmiechnięty facet, o! Stojąc przed Evą położył swoje dłonie na jej barkach i jeśli tylko miał sposobność wbił w nie swoje pazury. Delikatnie złapał oddech nosem po czym... otwierając usta, w których lśniły piękne kły po prostu zaryczał. Dość blisko niej, co powinno być baaardzo nieprzyjemne dla uszu. klik (pod koniec filmiku demo)

Prawie 4h go pisałem, hahaha.

Nie poruszyła nawet małym palcem podczas ich rozmowy. Czym oni się tak cieszą? Ah, no tak, podbój świata, podbój świata... A wspominałam o podboju świata? Ave już zaczęło to nudzić, a szkoda, bo miała nadzieję, że jeszcze się pośmieje. W końcu kończy się jej czas, znała bardzo dobrze limit tego ciała, odczuwalne zmęczenie i takie tam. Czekała tylko na odpowiedni moment, by oddać kontrolę Evie, może kiedy ktoś ją zaatakuje? Albo chociaż przestraszy? Ave była bardzo niezdecydowana co do tego ciała. Z jednej strony nie robiłoby jej różnicy zabicie Evy, w sumie to byłoby jej nawet na rękę, skoro będzie mogła znaleźć sobie silniejszego żywiciela. Z drugiej strony jednak widziała co potrafi Eva i miała nadzieję, że jeszcze kiedyś powróci ona do tego stanu. I co tu zrobić? No co? Pozostaje tylko czekać i oceniać sytuację na bieżąco.
Oh, Sebastian zareagował na jej słowa. I to dość nieprzewidywalnie. Kiedy ruszył w jej stronę ona wciąż nie wykazywała żadnych emocji. Ciekawe czy będzie chciał wcielić swój wcześniejszy plan w życie, czy może wymyślił już coś nowego? Ave nie potrafiła przewidzieć jego zachowań, nawet nie próbowała. Kiedy położył ręce na jej ramionach pazury nie wbiły się za głęboko, warstwa ubrań złożona z koszuli, swetra i płaszcza robiła swoje. Pomyślała, że ją ugryzie, albo zrzuci na ziemię, jednak znów spudłowała. Kiedy wciągnął powietrze przez nos, wiedziała już, że będzie wyć, wrzeszczeć, krzyczeć, czy co tam wilkołaki robią. I to był właśnie idealny moment. Uśmiechnęła się lekko zamykając oczy, a kiedy je otworzyła ich kolor znów zmienił się na ciemny fiolet. Eva nie wiedziała co się dzieje, jej oczy otworzyły się szeroko na widok ostrych kłów Sebastiana. Co się stało? Co on chce mi zrobić? Co zrobiła Ave? To były jedne z setek pytań, które przeszły jej przez głowę w ciągu ułamka sekundy przed tym jak chłopak ryknął na nią. Nie zdążyła nawet zasłonić uszu, wydawało jej się, że bębenki jej pękają. To samo tyczyło się głowy, której silny ból spowodowany był przemianą, a teraz jeszcze ten wrzask. Pochyliła głowę zasłaniając uszy trzęsącymi się dłońmi. Nie tylko ręce się jej trzęsły, całe ciało drżało z przerażenia. Ledwo wytrzymywała tak silny teraz ból głowy, że ciężko jej było myśleć o czymkolwiek innym. Po chwili podniosła szeroko otwarte oczy na Sebastiana.
-C-co się stało?- wykrztusiła tylko przez zaciśnięte gardło. Ledwo powstrzymywała płacz, nawet o tym zapomniała przez pulsujący ból wewnątrz czaszki. Nienawidziła tego uczucia, zawsze tak było. Nienawidziła tego pasożyta żyjącego w niej. Dlaczego ja? Dlaczego ona? Nienawidziła też siebie za własną głupotę.

/Przepraszam, że się wtryniłam Nepciu, ale nagle fala weny zalała moją głowę i szkoda mi było to zmarnować xd.

Po zaniku pamięci nie bardzo ogarniała sytuację. Ból głowy rozsadzał jej czaszkę i pewnie tak szybko nie minie. Gdyby to była tylko przemiana to pewnie jutro czułaby się już dobrze, jednak ryk chłopaka tuż po niej sprawił, że będzie się źle czuła jakiś tydzień. Cudownie. Ręce z uszu przeniosły się na skronie, które były miejscem, gdzie bolało ją najbardziej. Lekkiego uderzenia Peruny nawet nie poczuła, była zbyt zszokowana... no... wszystkim. Obawiała się tego co zrobiła Ave, może teraz chcą ją zabić, a ona powinna uciekać? Albo pierw ją po torturują i takie tam. Eva wolała nie myśleć o takich rzeczach, więc potrząsnęła lekko głową, chociaż ten ruch pewnie i tak nie był widoczny, w końcu cała się dygotała.
-Co się stało? Co zrobiła Ave?- powtórzyła dodając do tego drugie pytanie, kiedy już powolutku się uspokajała. Przez chwilę przyglądała się poczynaniom Peruny, która okradła jakiegoś ucznia, jednak nie myślała za dużo o tym co widzi, więc szybko o tym zapomniała.
Zgwałcić? Czy ona powiedziała zgwałcić? Przerażenie momentalnie wróciło do Evy, myśląc, że blondynka mówi o niej. Wiedziała, że musi stąd odejść jak najszybciej, chciała jeszcze pożyć! I wtedy nagle nadszedł kolejny atak, znowu Sebastian. Tym razem przytulił ją nagle tak mocno, że przez chwilę nie mogła wziąć oddechu. Już myślała, że to jej koniec, jednak uścisk zniknął tak szybko jak się pojawił. Kiedy Sebastian skoczył na Perunę Eva pomyślała, że to jej szansa. Wstała chcąc odbiec jak najdalej, kiedy nagle przypomniało się jej jedno. Książka! Musiała ją gdzieś upuścić, dlatego jeszcze na moment wróciła się, złapała za leżącą obok ławki lekturę i pobiegła w stronę budynku szkoły. Para pewnie nawet jej nie zauważyła, w końcu byli zajęci sobą.

[zt]
/Nie będę wam przeszkadzać Gołąbki ^^

Akito miał już dość łażenia i szlajania się po szkole. Ściany budynku zaczynały go męczyć, więc wylazł na dziedziniec. Co się będzie patyczkować. Niby mógł pójść w jakieś ciekawsze miejsce ale niespecjalnie miał na to ochotę. Niby siedzenie na dziedzińcu nie należało do najciekawszych zajęć, ale miał ze sobą książkę z nauką nie związaną. Wybrał sobie jakąś ławkę w słońcu, usiadł wygodnie i wyciągnął stosunkowo długie nogi przed siebie by zatopić się na dłużej w lekturze.

Azalia po ukończonej w końcu misji, bardzo długim prysznicu, kilku godzinnym śnie mogła wrócić do życia. Nie było to trudne, bo i tak była cały czas zirytowana na wszystko. Nawet na swoją spódnicę, bo układała się tak a nie inaczej, choć w rzeczywistości wyglądała bardzo dobrze. Tyle wysiłku i została olana przez jakiegoś faceta, już więcej nie chce mieć do czynienia z ludźmi. Jeśli jakiegoś spotka na pewno nie będzie dla nie miła, a tym bardziej dla jakiegoś zboczeńca, których w mieście jest cały rój. Wyszła na zewnątrz trochę się przewietrzyć, nie szła już jakby miała PMS. Jak się okazało spacer był całkiem przydatny, uspokoiła się, ale chyba było by lepiej gdyby nie spotkała kogoś kto by tylko mógł zepsuć jej humor. Dodarła na dziedziniec z myślą by po prostu posiedzieć na ławeczce i posłuchać odgłosów natury... uj prawda, nie obchodziło ją to. Chciała poobserwować tak naprawdę ludzi. Usiadła na jednej z ławek i jej uwagę przykuł pewien uczeń z nosem w książce.

Danielle nie udało się wyjść ze szkoły, a już jej misja została zakończona. Właściwie jej to nawet odpowiadało. Poznała kilku interesujących osobników i nic poza tym. Perusię znała już od dawna. Właściwie nie za bardzo się nią interesowała, bo była dziwna. Trochę przypominała jej Bellonę, aż Dalci włosy stanęły dęba, gdy znów o tamtej panience pomyślała.
Po prostu poszła dalej. Rozejrzała się po całym placu. Oprócz niej siedziało tutaj jeszcze dwójka osobników. Przełknęła głośno ślinę i ruszyła do przodu. Raz patrzyła na cały wolny plac, a drugi na różowowłosą i bruneta. Właściwie podeszła do dziewczyny. Lubiła ludzi ze swojego domu, wydawali się wbrew pozorom naprawdę przyjaźni.
- H-hej.. Jesteś z Saevy? - bąknęła na początku panienka Heavensword. Właściwie od rozmowy z Belloną bała się jakiejkolwiek rozmowy z kimkolwiek. Jeszcze natrafi na drugą taką Belcię. Może wyda się chociaż mila ta osoba.