Pokój Strażnika

Tutaj, w podziemiach znajduje się pokój Veto. W jednym z wgłębień korytarzy znajdują się grube, obite futrem od środka drzwi. Pomieszczenie ma jakieś trzy metry wysokości oraz 5x5 metrów długości i szerokości. Dosyć spore, jednak z powodu braku okien, w każdym rogu i na środku każdej ściany, tuż pod sklepieniem znajduje się lampka. Tuż pod drzwiami znajduje się kredensik na buty. Cała podłoga obita jest białym futerkiem, prawdopodobnie niedźwiedzi polarnych. Przy jednej ścianie znajduje się kominek, a obok niego kilka szafek i kredensów, prawdopodobnie służących za kuchnie. W rogu stoi duże, miękkie łóżko. Naprzeciw, nieopodal kominka stoi stół, otoczony przez cztery duże, futrzane fotele. Obok łóżka stoi szafa z ubraniami oraz półki z kilkoma książkami.

Veto przyprowadził tutaj Yuuki. Otworzył drzwi i wpuścił ją do środka po czym wszedł zaraz po niej. Zdjął ciężkie obuwie i postawił obok drzwi.
-Usiądź sobie- rzekł wskazując fotele. Sam podszedł do kominka, wypuścił płomień z rękawicy i wytworzył płomień. Było ciepło. Otworzył kredens i zapytał:
-Czego się napijesz?

Gdy zobaczyła że umie robić ogień, od razu pojawiły jej się gwiazdki w oczach-Ty tą rękawicą umiesz wszystko !- Powiedziała  zazdrosna -Poproszę, ciepłe mleczko- Po czym usiadła na fotel.
-Nie za mały masz pokój, jak na ciebie ?- Spytała lekko ciekawa.

-Nie, jest w sam raz- powiedział z uśmiechem podgrzewając mleko w garnku trzymane nad płonącą rękawicą. Gdy było ciepłe, nalał je do dwóch kubków i jeden wręczył Yuuki. Drugi postawił na stole. Wyjął z płaszcza książkę i postawił na półkę, a płaszcz zdjął i powiesił w szafie. Usiadł w jednym z foteli i łyknął trochę mleka. Spojrzał na dziewczynę:
-Dużo Wam zadają teraz?

-Niezbyt dużo, w zime mają takie fazy mniejszych prac domowych - zaśmiała się. Wypiła na raz mleko, Yuuki bardzo, ale to bardzo lubi ciepłe mleko. -Do czego służy ten żółty guzik na twojej Nazo-ręce ?- Spytała zaciekawiona, po czym postawiła pusty kubek na stół.

-Mam tu kilka opcji, mogę "pluć" ogniem na różne odległości. Od kilku metrów- upił kolejny łyk- po płomyk do podgrzewania mleka- uśmiechnął się- Podgrzać jeszcze?

-Nie, nie, wystarczy- Uśmiechnęła się -Idzie pan na tą.........(impreze) - niedokończyła zdania bo wiedziała że gada ze strażnikiiem. -Już nic...- Zaśmiała się. -Lubi pan mleko ? Ja bardzo- Chciała szybko zmienić temat.

Wypił do końca.
-Tak, lubię mleko. Zawsze mam go spory zapas- uśmiechnął się do niej- Na co? Chodzi Ci o tą imprezę, co ma być organizowana? Nie wiem... Jestem dosyć aspołeczny- mrugnął do niej jednym okiem- Jak widać.

-Ty już wiesz ?!- Zamurowało ją. -Oni cie zapraszają ?- Spytaała lekko zdziwiona. -Myślałam, że ty ich przeganiasz- powiedziała zdziwiona. -Ja na szczęście nie idę - Powiedziała z dumą, po czym się zaśmiała. - No i tak muszę odrobić pracę domową. powiedziała z dumą

-Słyszałem tylko pogłoski- uśmiechnął się, po czym zapytał z ciekawości- Co masz zamiar robić po ukończeniu szkoły? Jakiś wymarzony zawód?
Założył ręce za głowę i zapatrzył się w kominek. Przypomniał sobie, jak kiedyś marzył o różnych zawodach, a skończył jako poszukiwacz przygód, a ostatecznie, Strażnik Szkoły.

-A już myślałam...- Odetchnęla z ulgą. -Mhhhh... Nie wiem, jeszcze się zastanawiam, mam jeszcze na to 3 lata - Nagle natchnienie ją przepełniło. - Może zostanę mędrcem- zasmiała się.
-Masz już kooś na oku, jakąś nauczycielkę?- Posłała mu chytre spojrzenie

Zaśmiał się dość mocno i spojrzał w jej chytre oczy.
-To nie tak, że nie mam czasu, bo mam go sporo. To nie tak, że kobiet nie ma, bo jest ich sporo- zaczął mówić- To tak, że nie wyobrażam sobie siebie z kobietą w normalnym związku. Charakter mam trudny, a w dodatku lubię urwać się na jakąś niebezpieczną misję, z której może zdarzyć mi się nie wrócić...- urwał i również posłał jej chytre spojrzenie- Skoro schodzimy na takie tematy... To jak u Cb z chłopakami?

Oczywiście pomyślała o jednym z chłopaków z Diligens, ale ona nawet nie zna jego imieia, chyba nazywał się Vid, ale zbytnio tego nie wie o nim nic. -Nikt mi się nie podoba.lekko zarumkieniła się. -Żaden chłopak nie jest na moim poziomie- po czym zaśmiała sie. -Ja ogólnie chodze do ksiąg zakazanych i mnie może ksiązka zjeść, więc nie chce mu bólu dać więc mi nikt się nie podoba- po czym zaśmiała się tonem królowej....

Zrobił poważną minę.
-To właśnie książki odgryzły mi rękę. Robiły to powoli. Czułem jak wyrywają mi żyły. Krew tryskała wszędzie, po papierze, okładkach i...- parsknął śmiechem, nie udało mu się pociągnąć tego "żartu" dalej- Wybacz- opanował się- Coś za szybko odpowiadasz i w dodatku się rumienisz- uśmiechnął się dosyć szeroko- Ale to Twoja prywatna sprawa, nie powinienem Cię o to dopytywać.

patrzyła się na niego z przerażeniem, gdy usłyszała wybacz, odetchnęła.-Nie odpowiadam szybko- Zaśmiała się. -I się nie rumienie !- powiedziała zła. -Dobra, dobra ja się zbieram- uśmiechnęła się i wstała z fotela. -to pa, pa. Do zobaczenia!- uśmmiechnęła się po czym wyszła z pokoju strażnika i skierowała się do dormitorium.
(Przepraszam że już kończymy, ale przez 3 dni nie będę mogła wchodzić, z powodu Nauki do matematyki bo w piątek mam sprawdzian, gdy wyjdziesz z misji napisz na pw Vid'em)

Hyde zaśmiał się z reakcji dziewczyny. Pożegnał się i zamknął za nią drzwi mówiąc "Do następnego razu". Podszedł do kominka, wziął pewien pojemniczek i napełnił płynem rękawicę. Zgasił kominek i założył swój długi, czarny płaszcz.
-Czas iść na kolejny patrol- powiedział sam do siebie, po czym chwycił pożyczoną książkę i wyszedł, zamykając za sobą drzwi na klucz.

Otworzył drzwi i puścił przodem uczennice.
-Nie stawać na dywan- powiedział dosyć groźnie, zamykając drzwi na klucz.
Podszedł do krańca dywanu i zaczął go zwijać. Po chwili zwinięty pod ścianą dywan ustąpił miejsca zimnej, kamiennej posadzce. Co ciekawe, gdzieniegdzie była zbrudzona krwią. Podszedł do jednej z szafek wskazując wcześniej fotele, aby "wielmożne panienki" sobie usiadły. Wyciągnął plik papierów i narzędzie do pisania. Z kredensu wyjął... Trzy szklaneczki i butelkę wina. Naczynia postawił na stole, a sam usiadł na jednym z foteli kładąc kartki na kolanach.
-Nalejcie sobie, jeśli chcecie- powiedział swoim mrocznym głosem, lecz nieco łagodniej.

Całą drogę aż do domu Strażnika zastanawiała się co mężczyzna z nimi zrobi. Nigdy nie słyszała historii, o ludziach którzy trafili do jego domu. Nikt nigdy nie chciał nic powiedzieć, wychodząc z niego. Czy powinna uciekać? Jeżeli tak, to dokąd. Mijając różne ciemne uliczki, chciała pociągnąć Cou za rękę i biegnąć z całych sił. Ale bała się, więc wszystkie szanse jej uciekły. Zanim się obejrzała już stała w drzwiach do niewielkiego pomieszczenia. Kiedy mężczyzna zamknął ich na klucz, dreszcz przeszedł po jej ciele. Od razu rozglądnęła się po pokoju szukając okien, nie było ani jednego. Przegryzła wargę, nie bardzo wiedząc co teraz. Kiedy zaproponował im usiąść pociągnęła koleżankę w stronę fotelów. Może to wszystko skończy się tylko prostą pogadanką? Marzyła o tym. Jun z całych sił pragnęła usłyszeć tylko, że musi je zanotować i mogą wyjść. Na alkohol, który podał spojrzała z odrzuceniem - Jesteśmy niepełnoletnie, nie możemy pić alkoholu.. - odparła pewna, że to pułapka.

Zanotował coś w swojej kartotece. Nawet nie zapytał o imiona, bo znał je. Przecież chodzą do tej szkoły już jakiś czas. Przejrzał kartotekę.
-Cornelia Grandwels, dom Veneficus, klasa pierwsza- przeczytał głośno- Zaobserwowane zachowania:
Punkt pierwszy: Największym problemem tej dziewczynki jest szlajanie się po nocy. Dwa-trzy razy zdarzyło się ją znaleźć późnym wieczorem nawet w obcych Domach. Sama tłumaczy to rzekomym lunatykowaniem.
Punkt drugi: Sprowadza błoto. Jeszcze podczas jesieni skakała w kałużach po dworze znosząc potem błoto do budynku szkolnego. Przysparza to dodatkowej pracy woźnym.
Punkt trzeci: Ma dobre kontakty ze wszystkimi, co jest niepokojące. Szczególnie że dobre kontakty są również zaobserwowane z kilkoma innymi osobami na czarnej liście.
Przerzucił kilka kartek, po czym zaczął na nowo, tym razem o drugiej "panience".
-Junko Melanie Tochanachi, dom Ordinarium, klasa druga. Zaobserwowane zachowania:
Punkt pierwszy: Niesamowicie pyskata. Ze zwiadu wśród innych nauczycieli okazuje się, że zawsze stawia na swoim. Postrzegana jako buntownik, bezczelny buntownik.
Punkt drugi: Kilka razy spotkano ją o niestosownych porach z zeszytem do rysowania. Powinna przestrzegać godzin, w których jest czas na spanie.
Punkt trzeci: Nie je pomidorów w szkolnych daniach, co stwarza więcej pracy kucharzom zmywającym naczynia. Wniosek- brak szacunku dla pracy personelu. Tłumaczy to uczuleniem na pomidory.
Zamknął kartotekę i położył ją na stole z wielkim hukiem. Rozsiadł się wygodnie w fotelu w takiej pozycji, aby pokazać swoją groźną rękawicę. Ciekawe co teraz powiedzą?

Przełknęła głośno ślinę, starając się nie roześmiać. To, co czytał ten człowiek, było absurdalne! „Niepokojąco dobre stosunki z innymi”? Co to ma być? Bycie miłym dla innych ludzi jest złe? Na szczęście nie zapytała o to na głos. Jeszcze trochę rozumu jej zostało. No i odechciało jej się śmiechu, kiedy spojrzała na strażnika. Lepiej podporządkować się jemu i wykonać szybko karę, coby znaleźć się daleko od niego. Nie chciała kłopotów. Mogłaby robić w tym momencie tysiąc innych rzeczy, a nie stać i trząść się ze strachu przed wielkim, pewnym siebie gburem. Zacisnęła więc tylko usta i czekała, aż otrzyma swoją karę. Pewnie mycie podłogi po tych okropnych, błotnych śladach albo przepisywanie sto razy „oduczę się lunatykować”. Nie mógł im zrobić nic innego, prawda? Z drugiej strony, czemu nie było nigdzie napisane, że lunatykuje, tylko uznawane to było za przewinienie? Albo że Jun była uczulona na pomidory? Powinni mieć to gdzieś zanotowane i po prostu nie dawać jej tych pomidorów. A tak cała wina skupia się na uczennicy. Ta szkoła zdecydowanie była pełna dziwactw. Nie mogąc opanować tego ruchu, złapała w dwa palce kosmyk różowych włosów i zaczęła je nerwowo rozczesywać.
- Przepraszam za to błoto. Myślałam, że dokładnie wycieram buty. Gdybym wiedziała, na pewno pomogłabym sprzątać ten bajzel, który narobiłam.

Słysząc co czyta Strażnik zerwała się z fotela na równe nogi, puściła rękę Cou i zacisnęła obydwie na kształt pięści. Nie potrafiła ugryźć się w język nawet w takiej sytuacji - To absurd, to nie są powody do kar! To nie moja wina, że mam uczulenie na pomidory i moja głowa po nich wygląda jak jedno, wielkie, takowe warzywo! - podniosła nieco ton, patrząc mężczyźnie prosto w oczy - Może i wygląda Pan przerażająco, ale jest Strażnikiem Szkoły, więc nie może Pan nikomu zrobić krzywdy. Musi pilnować porządku w niej, prawda? - dodała po chwili, nieco ciszej. Usiadła z powrotem na fotelu, spuściła głowę na dół pozwalając, aby kosmyki włosów zakryły jej twarz. Nie patrząc na nią Jun wysunęła w stronę koleżanki rękę, chcąc aby ta nadal ją trzymała - Czego Pan od nas chce? - wycedziła przez zęby, nie patrząc na niego. Wolną ręką zaczęła szczypać się po policzku marząc, aby to wszystko okazało się tylko głupim snem. Koszmarem. Dotąd każdy dzień praktycznie nie różnił się od kolejnego. Wszystko było takie spokojne i monotonne. Dlaczego teraz musi przeżywać taką falę stresu? Nie zrobiła nic takiego, aby wyróżniać się na tle innych uczniów - Czy możemy już stąd iść? Jestem głodna..

Spojrzał na dziewczynę. Wysłuchał co miała do powiedzenia. Doprawdy... On sam nie brał na poważnie własnych zapisków. W szczególności tych właśnie. Był to ten typ, które pisał humorystycznie, tylko po to, aby zapełnić luki na temat danej osoby. Wstał i podszedł powoli do Junko nucąc coś sobie. Pochylił się nad nią tak, że ich twarze były tuż przed sobą. Jeden ruch, a jej wolna ręka została zamknięta przez specjalny kajdanek wmontowany w oparcie fotela. Odsunął się od niej i za pomocą silnego ramiona z rękawicą podniósł Cornelię trzymając ją za bark. Prawie że rzucił nią o posadzkę na środku pokoju. Spojrzał na twarz Junko, która musiała na to wszystko patrzeć. Uklęknął obok swojej ofiary obejmując ją lewym ramieniem z rękawicą.
-Ajajajaj- zabiadolił Veto- Dziewczynki... Jaka kara będzie odpowiednia?
Przecież nie zrobi nic Cornelii, prawda? Była w miarę spokojna, nawet chciała naprawić "szkody". Wciąż ją obejmując uderzył dość mocno prawą, zdrową ręką w jej brzuch. Poczuł, że "podskoczyła" w jego obięciu tak, że sam ledwo utrzymał ją swoją mechaniczną kończyną. Spojrzał jej w oczy.
-Starczy, prawda?- zapytał spokojnie, prawie czule, jednak wciąż swoim ochrypłym, zimnym głosem.

Złapała za rękę, którą Jun jej wystawiła. Uczepiła się jej, jakby od tego miało zależeć jej życie. Starała się nie wbijać w skórę dziewczyny paznokci; zamiast tego skupiła się na zaciśnięciu szczękających zębów. Nie chciała, żeby było widać, jak bardzo się bała. Pewnie i tak nie ukrywała tego zbyt dobrze, ale lepiej się czuła, kiedy próbowała przybrać  odważną pozę. Dobre słowo - próbowała. Bo wychodzić, to szło jej słabo. Mniej więcej jak nauka francuskiego. Przypomniała sobie lekcje, na które chodziła, żeby dodać sobie otuchy. Nie chciała teraz myśleć o tym, co ją czekało. Z myśli wyrwał ją nagły ból w barku. Jęknęła, próbując uwolnić się z uścisku, co tylko spowodowało większy ból. Wylądowała na twardej podłodze, przez co całe powietrze uleciało jej z płuc pod postacią głośnego, zaskoczonego „ach!”. Zwinęła się do pozycji embrionalnej, starając się zasłonić bolący brzuch. Niechże to się już skończy…
- Starczy. Proszę – wydusiła z siebie cicho, mając nadzieję, że Guardian spełni jej prośbę. Nadzieja matką głupich, nie? To zdecydowanie pasowało do sytuacji. Głupie ciastka;  głupia szkoła!

Widząc co robi Strażnik zaczęła się szarpać na wszystkie strony. Chciała zasłonić koleżankę swoim ciałem, obronić ją. Przecież nie zasłużyły na takie traktowanie. W jej oczach od wściekłości pojawiły się szklanki, zaczęła wyć. Krzyczała i błagała, aby mężczyzna zostawił Cou. Nie chciała na to patrzeć. Nie potrafiła jej pomóc i to ją przerastało. Powinna się opanować, powinna walczyć w praktyczny sposób. Rozglądnęła się po pomieszczeniu. Nie było tu żadnych obrazów, zdjęć, rysunków. Jej moc była w tym miejscu bezużyteczna. Jun czuła się jak dziecko, bezbronny dzieciak. Opuściła głowę na dół aby nie patrzeć na pozostałych, po policzkach spływały jej słone łzy. Chciała uciekać, ale nie wyobrażała sobie biegnącej koleżanki z bólem brzucha. Jest słaba. Zostawić ją? Później nie potrafiłaby spojrzeć jej w oczy. O ile ich tutaj nie straci. Jasna cholera. Jak uciekać, przecież nie weźmie fotela, do którego jest przykuta na plecy. Podstępem? - Zrobię wszystko, tylko niech już ją Pan zostawi - wydusiła z siebie po chwili wiedząc, że Cou dużo nie zniesie. Musiała jak najszybciej ją stąd wydostać. Tylko jak daleko może posunąć się mężczyzna? Co jeszcze nam zrobi..