Xingke & Lulu

Wycieczka szkolna. To się dopiero nazywa magia. Każdy musi mieć odpoczynek w swoim życiu. Gorzej tylko, że Xingke miał jako jeden z niewielu nauczycieli jechać na wycieczkę ze zgrają dzieciaków. Przecież jak będzie musiał ich pilnować dzień i noc to się zabije. Też miał nadzieję się zabawić.
Wszedł do chatki. Dwa łóżka, szafa, łazienka. Skromnie i kulturalnie. Prawie jak w dawnych ośrodkach wypoczynkowych w stylu "Warszawianki" czy "Solar".
Rzucił swoją torbą pod szafę i rozejrzał się po domku. Póki co nie chciało mu się rozpakowywać. Na to jeszcze będzie czas, prawda?
Wyszedł na tarasik dobudowany do domku i oparł się o balustradę. Wszędzie chodzili uczniowie, a między nimi garstka dorosłych pracowników szkoły. Coś czuł w kościach, że będzie się działo. Dobrze by było gdyby uczniowie nie broili i chodzili spać o 22. Kogo on oszukiwał? Przecież tak nigdy nie będzie.
Ciekawiło go z kim ma pokój. Niewiele nauczycieli jechało na wycieczkę, także wybór nie był zbyt duży. Swoją drogą szkoda, że nie mają razem czteroosobowego domku. To byłaby niezłą impreza.

Chloé nie potrafiła przyrównać wycieczki szkolnej do odpoczynku. Wszędzie hałas, kłopoty, roznegliżowane dzieci próbujące udawać dorosłych w jakże zacnych strojach, których nie odważyliby się przywdziać na siebie starsi.
 Niewielu nauczycieli zgłosiło się na wycieczkę, zresztą nie bez powodu. Prawdopodobnie planowali w te wakacje naprawdę wypocząć.
Tak więc dziewczyna z góry została obarczona obowiązkiem opieki nad znaczną grupą. Prawie dziesiątka na twojej głowie, pomyślała przekraczając próg chatki, a mogło być tak miło.
 Pomieszczenie wydało się jej urocza, nie była specjalnie luksusowe, co szczerze mówiąc wcale nie zdziwiło Lulu, acz - ku zdziwieniu - nie można było nazwać tego przybytku brudnym, zaniedbanym, zapomnianym przez społeczeństwo.
Skromnie i przyjemnie.
  Pierwszą, najważniejszą rzeczą, na którą zwróciła uwagę to walizka znajdująca się na jednym z łóżek. To znaczy, że ktoś już tu jest.  
 Ciekawe kto został jej przydzielony do pokoju. Nadzieja matką głupich, ale mimo wszystko dziewczę łudziło się, iż to ktoś spokojny, osoba, która będzie potrafiła się wyciszyć i tak samo jak ona - nie przejmie się wizją mieszkania z kimś sam na sam. W sumie to dziwne. Czy pomieszczenia mieszkalne nie winny być minimum trzyosobowe, coby zapobiec jakimkolwiek nieetycznym sytuacjom?
 Najpierw walizki.
Dwie torby i torebka, a to wszystko dźwigała osoba niewielkich gabarytów! Nic wielkiego, ale dana persona była z siebie bardzo dumna, mogłaby przyrzec, iż ważyły tonę. Wszystko za wyjątkiem torebki bezceremonialnie znalazło się na posadzce obok łóżka. Ciekawe jak podzielą się taką szafą! Właśnie, gdzie się podział współlokator?
 Na początku nie spostrzegła, ale na balkonie ktoś się znajdował.
 - Witaj - nie dość, że się odezwała to jeszcze również znalazła się na tarasie. - Więc to ciebie mi przydzielili, miło mi. Mam pytanie, nie wiesz może, kiedy będziemy musieli się ruszyć i zebrać dzieciaki? - Zapytała marszcząc przy tym czoło. Najpewniej samorząd zorganizuje ognisko, czy coś w tym stylu. Lepiej wiedzieć od razu, żeby potem się nie martwić na zapas.

Xingke natomiast dziwiło to, że ktoś wyznaczył go na opiekuna. Z całą pewnością był odpowiedzialny, to fakt, jednak większość nauczycieli twierdziła, że dopuszczanie go tak blisko młodych dziewcząt nie jest bezpieczne. Ktoś jednak stwierdził, że nie należy się tym przejmować bo są wakacje i Xingke będzie grzeczny. Nie żeby zazwyczaj nie był.
Usłyszał otwieranie drzwi od domku. Odwrócił się i zerknął w głąb pomieszczenia. Kojarzył ją, jednak nigdy jakoś szczególnie ze sobą nie rozmawiali. Szczerze powiedziawszy to nie miał zamiaru narzekać na to, na kogo trafił. Przynajmniej będzie miał na co popatrzeć. Nie! Stop! Nie o to chodziło. Uznał, że to świetny pomysł, ze względu na to, że zacieśnianie więzów wśród grona nauczycielskiego jest dobrym pomysłem.
To też źle brzmi.
-Dobry.-rzucił w jej kierunku z delikatnym uśmiechem. -Mnie również. Uczysz Run, prawda?-spytał by się upewnić. Wolał wiedzieć, żeby nie palnąć czegoś głupiego w stylu "Jakie runy są nudne, oł gasz". I w ogóle. -Nie wiem. Szczerze powiedziawszy to nawet mnie nie poinformowali mnie co i jak dokładnie ma przebiegać na tej wycieczce.-dodał po chwili zastanowienie i przeczesał dłonią włosy. Zmrużył oczy zerkając na domki, które stały w pobliżu. Przynajmniej będą mieli wszystko na oku. Choć z drugiej strony, uczniowie mogli robić to samo. A co jeśli będą chcieli razem z personelem się napić? Dupa blada.

- Owszem, acz szczerze mówiąc ten przedmiot nie należy do tych najciekawszych. W końcu kogo interesowałoby jak wydłużyć czas działania własnej mocy albo ją wzmocnić? Gdybym mogła jeszcze raz wybrać skusiłabym się na coś równie trudnego, acz o niebo ciekawszego. Zmieniając temat czy to nie ty zajmujesz się nauką walki? Jeśli tak byłabym rada, gdybyś zechciał w przyszłości mnie czegoś nauczyć. - Ta propozycja była z pewnością dziwna, ba! Powtarzając w myślach ów zdanie raz, drugi doszła do wnioski, iż winna następnym razem zastanowić się nad tym co mówi.
 Problem w tym, że Chloe zawsze marzyła o nauce władania bronią w stopniu zaawansowanym, a obok niej stała osoba, która była w stanie spełnić jej marzenie. W takim wypadku któż przejmowałby się ukrytymi znaczeniami wypowiedzi?
 Odwzajemniła uśmiech mężczyzny jednocześnie zamyślając się na dłuższą chwilę. W końcu chcąc, nie chcąc, są kolegami po fachu, czyż nie? Z tymi wypadałoby być w jak najlepszych stosunkach. Nigdy nie wiesz, kiedy będziesz potrzebować pomocy. Nikt w takim wypadku nie pragnie usłyszeć "nie". Jedynie masochista.
 - W takim wypadku wygląda na to, że naszą jedyną pracą jest odpoczynek. Nigdy nie pomyślałabym, że samorząd poradzi sobie bez pomocy nauczycieli. To naprawdę miła niespodzianka, czyż nie? Niestety w związku z tym z góry możemy zarzucić, iż coś pójdzie nie tak. W końcu to tylko dzieci, nie cudotwórcy. - Bez zastanowienia usiadła na barierce, coby nie czuć się niczym dziecko. Na rzut oka jej rozmówca był minimum dwadzieścia centymetrów wyższy, a ten drobny gest sprawił, że poczuła się odrobinę wyższa.

-Nauczycielka, która przyznaje się, że jej przedmiot nie jest ciekawy? Tego jeszcze nie widziałem.-powiedział i uśmiechnął się subtelnie.-Z wielką przyjemnością.-odpowiedział na jej propozycje. Zawsze lubił dzielić się umiejętnościami z innymi ludźmi. Pewnie dlatego został nauczycielem. Poza tym, uważał, że to czego uczy jest niezwykle przydatne i pasjonujące, dlatego robił to z wielką przyjemnością.
Niech kobieta lepiej uważa z tymi bliskimi stosunkami, bo dla Xingke to znaczy zupełnie coś innego, niż dla innych nauczycieli. Był amantem i nikt, nawet on sam, nie był w stanie temu zaprzeczyć.
-Z tego co widziałem na liście to jest tu kilka osób, które mogą sprawiać problemy. Jeden może naćpać innych, jeden wykorzystać, a kolejny stwierdzić, że warto się pobić. W takim wypadku raczej nie odpoczniemy za wiele.-rzucił w odpowiedzi na jej przypuszczenia i westchnął. Niektórych uczniów dobrze kojarzył z zająć, innych mniej, ale wiedział mniej więcej czego po kim może się spodziewać. Nie była o wymarzona gromadka dzieci, które grzecznie pójdą za rączkę do kościoła.

- Nie dziwię się. Sama zazwyczaj spotykałam się z przypadkami typu "nauczyciel z powołania". Człowiek zajmuje się tym, co lubi etc. A skoro wydajesz się delikatnie zdziwiony sam jesteś najlepszym tego typu przykładem, nieprawdaż?
  Gdyby tylko Lulu zapragnęłaby nauczać tego, czym się naprawdę interesuje prawdopodobnie zostałaby albo wyrzucona ze szkoły, albo sama zgłosiłaby się do dymisji.
  Zawód, który wybrała nigdy nie pociągał dziewczyny. Zdecydowała się nauczać z jednego, jedynego powodu: doskonale opanowała runu. Plus wesołe życie szkolne pomagało  połowicznie zapomnieć o przeszłości. Nie, żeby próbowała wymazać wspomnienia, one i tak odbiły swe piętno w psychice.
 - Osobiście uważam, że to głupota. Na miejscu osób, które są w stanie, jak to ująłeś, kogoś wykorzystać, naćpać, pobić, bałabym się pojawić w takim miejscu. Powinni się bać, tak sądzę. Ale nie Ciebie Lulu, spójrz na siebie. W końcu to nieroztropne próbować kogoś upić dosłownie pod naszym okiem, zresztą mniejsza z tym. Inna sprawa jeśli niektórzy zapisali się dlatego, że domyślili się, iż nasza kadra nieprzychylnym okiem zerka na ten pomysł. Ech, to smutne. - westchnęła zaciskając dłonie na barierce i uważając, coby nie spaść. - Z drugiej strony wyobraź sobie, że te same osoby, o których  rozmawiamy równie dobrze w nocy mogą ronić łzy jedynie udając przed światem mocarzy. Jeśli to prawda, cóż... są słabsi niż pięciolatek. Chyba wiesz o czym mówię. - W sumie nie było za co przepraszać, ale rozmowę jakoś trzeba podtrzymać, a póki co Xin nie wyraził jeszcze zniesmaczenia zbytnią szczerością dziewczyny. Być może stanie tak się teraz, kiedy wypowiedziała się na temat tego jak postrzega uczniów.
 W przeciwieństwie do Xingke, Lulu ich do końca nie kojarzyła. Była w stanie wypowiadać się o nich jako o ogóle, ale nie potrafiła podać konkretnych przykładów. Nigdy nie miałam pamięci do twarzy.
  Prawda jest taka, że niedawno dołączyła do grona nauczycielskiego. I, jeśli spróbować by wypowiedzieć się całkowicie szczerze, nie miała pojęcia czy na długo w owym zabawi. Jest jeszcze młoda. Może znajdzie inną pracę, a może przedwcześnie umrze? Kto wie.

Uśmiechnął się pod nosem na jej słowa. Miała rację. Kobieta miała rację! Jak to tak? Powinien uciekać? Jest na to jeszcze czas.
-Rozgryzłaś mnie. Od dziecka uczę się władać wszelkiego rodzaju bronią. Moi rodzice przykładali do tego wielką wagę. Okłamałbym się, gdybym Ci powiedział, że nie cieszyłem się jak głupi, gdy dostałem tą pracę.-rzucił w odpowiedzi. Skoro kobieta pracowała jako nauczyciel tylko po to, żeby pracować, nie lubiąc swojego przedmiotu, to było w pewnym sensie smutne. Pewnie niebawem ta praca zacznie ją bardzo męczyć i postanowi jednak robić coś, co lubi.
Wysłuchał tego, co ma do powiedzenia na temat dzieci. Znowu miała sporo racji! Trafiła kosa na kamień. Jak on teraz będzie żył ze świadomością, że kobiety też potrafią powiedzieć coś mądrego i racjonalnego? Nie był szowinistą, ale faceci zawsze uważali się za tych silniejszych. Wielkie ego i te sprawy.
-Możesz mieć w tym sporo racji, ale mamy uczniów, którzy ćpają i piją dla samej tego przyjemności, nie po to, aby uciec przed swoimi problemami. Poza tym, jeśli będą chcieli to zrobią to pod naszym okiem tak, że nawet się nie zorientujemy. Jest taki jeden uczeń. Chodzi do piątej klasy, jest z Diligens. Może miałaś już okazje go poznać. Jest naćpany na każdej lekcji, a większość nauczycieli tego nie zauważa. Pozostali mają to gdzieś.-stwierdził i westchnął. Z kieszeni spodni wyciągnął gumkę do włosów i związał swoją czerwoną czuprynę. Zrobił to tak, żeby wyglądało to niechlujne, a zarazem seksownie. Potrafił dobrze wyglądać. W tym był naprawdę dobry. (xD)
-Choć oczywiście masz rację, wielu jest takich, którzy robią to by uciec od samego siebie. Kiedy byłem w tym wieku miałem podobny problem. Co prawda nie ćpałem, ani nie piłem, ale robiłem inne rzeczy.-dodał po chwili zastanowienia. W przeciwieństwie do ludzi, którzy ćpają on za młodu zwykł uciekać w bójki i seks. Wiele razy żałował i jednego, i drugiego. Przez to zagubił gdzieś swoje uczucia i nigdy jeszcze nikogo nie potrafił pokochać inaczej, niżeli fizycznie. Skutkiem takich działań było też to, że miał nieślubnego syna. Choć to akurat było całkiem miłe zjawisko.