Owen - You wanna play too? It'll be fun!

Urodził się pewnego, zimowego wieczoru po wielogodzinnym porodzie. Już od samego początku było widać, że coś jest nie tak. Był mniejszy niż zwykłe noworodki, jego skóra miała lekko siny odcień, a oddech nie przebiegał równym rytmem. Owszem był wcześniakiem, jednak mimo to, nie działo się z nim nic normalnego. Bardzo szybko odkryto u niego wrodzoną wadę serca, przez kilka tygodni próbowano uratować mu życie stosując nowatorskie jak na tamtą chwilę metody. Efekt nie był jednak zbyt zadowalający i nie dawano mu zbyt wielki szans na przeżycie. Jak widać ich wróżby nie były zbyt dokładne skoro nadal chodzi po tym świecie.

Ojca nie miał okazji poznać. Odkąd pamięta zawsze był sam z matką, która starała się zapewnić mu wszystko to, czego potrzebował. Od zabawek, ubrań po smakołyki czy wycieczki. Nie dawała mu jednak jednego, najważniejszej rzeczy. Uwagi i miłości. Chcąc mu dać to co najlepsze zapominała o tym, że dziecko potrzebuje wsparcia i opieki. Był zostawiony sam sobie, ewentualnie osiedlowym opiekunkom. Samotność stała się jego najbliższym towarzystwem. Zamykał się w swoim pokoju odcinając od wszystkich. Szczęściem w tym wszystkim był fakt, że moce obudziły się w nim stosunkowo szybko i pozwalały przetrwać szare dzieciństwo. Od tamtego momentu zawsze przy sobie miał pluszaka, do którego mówił, bawił się i karmił zupełnie jakby był żywą osobą. Gdy ktoś próbował mu go odebrać, zwykle kończyło się to nieprzyjemnie.

Tak minęło mu pierwsze 7 lat życia. Samotność, zabawki i krótkie rozmowy z matką przy kolacji. Był tylko on i jego miś. Lecz nastał dzień, w którym świat stanął na głowie, a na światło dzienne wyszły skrywane tajemnice. Był na szkolnej wyciecze. Jego pluszak – Pan Pietro oczywiście wiernie „kroczył” przy chłopcu. Dzieciaki z klasy traktowały go jak szaleńca, dziwaka wolącego gadać do zabawki niż pójść z nimi pokopać w piłkę. Dziecięcą złośliwością postanowili dać mu nauczkę. Zwabili go do chatki w pobliżu miejsca w którym się zatrzymali. Zaczęli go obrażać, dokuczać mu i próbować zabrać Pana Pietro. W trakcie szamotaniny rozbiła się oliwna lampa i wszystko stanęło w płomieniach odcinając im drogę ucieczki. Ogień trawił drewniane ściany, meble, zajmował ubrania dzieci. Wszędzie były słychać krzyki i czuć był smród spalenizny. Owen stracił przytomność. Obudził się dopiero po 2 dniach w szpitalnym łóżku. Jego bok pokryty był licznymi maściami i bandażami mającymi schłodzić i uleczyć poparzenia na jego ciele. Ocalał tylko on i jedna dziewczynka, która pomogła mu wydostać się z domu. Jej poparzenia były jednak tak dotkliwe, że nie wróżono jej zbyt świetlanej przyszłości. Lecz nie tym przejął się Owen. Strata pana Pietro była dla niego ogromnym ciosem. Wpadł w szał demolując połowę Sali szpitalnej. Wtedy też wyszły na jaw jego zaburzenia osobowości, które wcześniej tłamszone i ignorowane pokazały się w całej okazałości. Od tamtej pory chłopiec nie był już tym samym dzieckiem.

Lata mijały, a jego zachowanie tylko się pogarszało. Wahania nastrojów były nieustannie wykończając psychicznie wszystkich w koło. W końcu jego matka nie wytrzymała i postanowiła zakończyć całą tą szopkę. Trudno jej się dziwić. Chłopiec był nie do wytrzymania, szczególnie gdy tracił kontrole nad sobą. Matka spakowała go i oznajmiła, że wyjeżdża do ojca. Że czas najwyższy by go poznał i może pod jego wpływem nauczył się żyć w społeczeństwie. Sama zaś zniknęła. Zabrała swoje rzeczy i bez słowa wyjechała w świat. Owen został sam i chcąc nie chcąc pojechał z listem do akademii, by zamieszkać z zupełnie sobie obcą osobą. Nie żeby mu to przeszkadzało. Zawsze był sam, więc co to za różnica pod którego z rodziców opieką.