Hainu - mistyczne, japońskie stworzenie;
okrutny, skrzydlaty pies, który atakuje ludzi i zwierzęta.
Godność:Z imionami jest tak, że rzadko kto lubi to jak ma wpisane w papierach. Zwykle narzeka się na wszystko, zaczynając tego, że zbyt pospolite, długie, krótkie i na wytknięciu, że zaczyna się na B, a nie C kończąc. Wyobraźcie sobie jednak takie
Hainu, niby zwykłe, orientalne imie, niby każda inna Marysia czy Zosia spłoną z zazdrości.. cóż, do czasu.
Hainu oznacza psa, w dodatku skrzydlatego. Nie myślcie jednak, że to jeden z tych przeuroczych kundelków jakie macie w domach czy widujecie na ulicy lub w drodze do supermarketu. Ten jest zły, krwiożerczy, w dodatku atakuje ludzi i inne zwierzęta. Posiadaczce tego imienia pozostaje tylko modlitwa, coby nikt nie odkrył jego znaczenia.
Rodzice Hainu, by wyrównać spaczenie pierwszym, na drugie dali jej
Anne, czyli kwintesencję pospolitości. Nad nazwiskiem również nie ma co się roztkliwiać, po ojcu i dziadku, mianowicie
Reedus.
Wiek:Urodzona
11 stycznia 1884 roku liczy sobie na ten moment całe
16 lat. Wygląda na nie mniej i nie więcej, chociaż czuje się jak 40-latka, psychicznie i fizycznie.
Znerdziały samotnik, zatwardziały czytelnik, trudno nie czuć bólu kolan, trudno zapamiętać, że ludzie w okół są na podobnym stopniu rozwoju co twoje ja.
Pochodzenie: Brytyjsko-japońskie, zwykle wakacje spędzała u dziadków od strony matki w Kyoto chłonąc tradycję i orientalne podejście do życia. Resztę życia siedziała wśród salonów ojca i jego dwóch sióstr ucząc się etyki i tego co panienki powinny.. i właściwie dalej siedzi podczas "przepustek", pomieszkując w
posiadłości na obrzeżach Londynu.
Dom:Rodzice byli za
Diligens, ale ta wystrychnęła całą rodzinę na dudka i skierowała swoje jestestwo ku
Veneficus. Chciała być neutralna jak Szwajcaria, pragnęła stabilizacji, której nie miała w domu mieszkalnym. Po co komu najlepsza pozycja w akademii, kiedy można po prostu sobie istnieć w czymś pośrednim, obracając się w okół na ogół normalnych osób?
Klasa: Po dwóch pełnych latach przebywania w st. Francesca, na tą chwilę rozpoczyna
trzecią klasę.
Klub i pozycja w nim:Klub
herbaciany, członek. (?)
Umiejętności:Hainu nie jest złotą rączką, wirtuozem, wybitnym ścisłowcem, mówcą ani artystą. Interesuje się wszystkim po trochu, nie skupiając na niczym zbytnio swojej uwagi. Takie przeskakiwanie z kwiatka na kwiatek, zmienia hobby jak rękawiczki.
Jest jednak parę rzeczy, które mogę wyróżnić ponad inne.
- biegłe posługiwanie się japońskim i angielskim
- idealny słuchacz, gorzej z ogólnym pojęciem prowadzenia rozmów
- gra na oboju, ale się nie przyznaje
- bardzo szybko
ucieka biega
Choroby:Hainu cierpi na swego rodzaju
nerwicę natręctw. Denerwuje się, gdy
ktoś zbyt głośno mlaska/
stuka nogą/
ma źle zapięte guziki/
coś nie jest symetryczne czy równo ułożone/
nie dokręca kranu do końca/
niedomyte do końca naczynia/(...).
W dodatku ciągle dopełnia liczby do pięciu lub dziesięciu, woli przeczytać do trzydziestej strony, byleby nie zostawić jej na dwudziestej siódmej, a jeszcze lepiej, jeśli dokończy cały rozdział.. będąc na trzecim, aż do piątego.
Charakter:Gdyby na kartce narysować człowieczka, podpisać go Hainu i podzielić na trzy idealnie równe części, może dałoby się określić jej charakter. Na tym schemacie również będę bazować, opisując każdą z nich osobna.
Pierwsza część rozwinęła się w niej razem z japońskimi korzeniami. Przyjęła jako swoje dyscyplinę, delikatność, poważne podejście do poważnych spraw, umiłowanie tradycji i drugiego człowieka. Dzięki babce odkryła, że to co nas otacza może być równie ciekawe co nieodkryta wyspa, że szczerość i ambicja to nic złego i warto ku temu dążyć ile sił w pantofelkach.
Drugą częścią było to czego nauczyła się w brytyjskich salonach. Bycie cierpliwym, taktownym, zdecydowanym, przestrzeganie wyżej postawionych reguł, w tym najprostsza obowiązkowość i dbałość o szczegóły.
Trzecią drogą było to co dowiedziała się z książek, które tak uwielbiała. Jako mała dziewczynka, ale i będąc poważną 15-latką skupiała się na tym co literatura mogła wnieść do jej życia. Chłonąc odwagę i wierność bohaterów, ich rozterki, przygody, podejście do wielu spraw, stała się idealistką, wierzącą, że na świecie są dobre rzeczy. Traktowała książki jak drugiego człowieka, który miał jej naprawdę wiele do opowiedzenia.
W pewnym sensie te trzy drogi, nachodziły na siebie, jednocześnie będąc czymś całkiem innym. Wspólnie sprawiły, że Hainu stała się indywidualistką, polegającą na swoich umiejętnościach. Pragnęła mieć przyjaciół, jednocześnie nie robiąc nic w tym kierunku, takie czekanie na gwiazdkę z nieba.
Nie nauczyła się zawierania przyjaźni, chociaż wiedziała jak o nią dbać, nie do końca była pewna jak rozmawiać, jednak słuchanie wychodziło jej idealnie. Jej kontakty międzyludzkie w dużej mierze zależały od drugiej osoby, więc tylko szwendała się po korytarzach szkolnych mając nadzieję, że ktoś ją zauważy i zagada.
Wygląd:Posiadaczka 168 centymetrów wzrostu o wadze 57 kilo i stopie równej rozmiarowi 39. Nie powiedziałabym, że jest z tego zadowolona, dąży do osiągnięcia 170 wzrostu wraz z 60 kilogramami. Z nogą gorzej, dlatego kupuje buty na 40, zwykle odrobinę za duże.
Ogólna sylwetka dziewczyny ma swoje kobiece atrybuty, jak wcięcie w talii, szersze biodra i konkretny biust, ale w żadnym stopniu się z tym nie afiszuje. Często specjalnie chodzi w cholernie luźnych koszulach i bluzach, żeby tego nie podkreślać, nawet przy mundurku na zmieniała za pomocą igły, nitki i swoich umiejętności krawieckich.
Jej włosy sięgają mniej więcej do pasa, rzadko kiedy je ścina, spina czy wiąże w kucyki i warkocze. Woli czuć ich przyjemne łaskotanie na ramionach i plecach, ten ciężar, który nosi się z dumą. Na ogół są czarne jak noc, ale pod wpływem emocji, w zależności czy są to pozytywne czy negatywne doznania, nabierają granatowego, brązowego, czasem nawet czerwonawego czy zielonego blasku.
Jeśli chodzi o rysy Hainu są one jednym wielkim orientalno-europejskim misz-masz. Po matce odziedziczyła skośnawe oczy, ciemne włosy i wąskie usta, po ojcu zadarty nosek i soczyste fiołkowe tęczówki. To właśnie te urodziwe gałki oczne są najciekawsze z całego jej wyglądu. Wręcz hipnotyzujące spojrzenie, rzadko kiedy je odwraca podczas rozmów. To jedna z rzeczy, których się nauczyła, nie spuszczać ich z rozmówcy, chociaż może wydawać się to niekomfortowe.
Historia:Inne:
Indeks 
