Gorące Źródła

Z malutkiej chatki Danielle trafiła tutaj do gorących źródeł. Na początku Dalcia była do tego negatywnie nastawiona. Jednak na widok opuszczonych źródeł, bo akurat nikogo tutaj nie było, aż się uśmiechnęła sama do siebie. Do żeńskiej części źródeł weszła w ręczniku.
Zamoczyła jedną nogę, potem drugą.
Zdjęła ręcznik i w końcu cała się zamoczyła. Takiej ulgi już chyba dawno nie czuła. Odprężyła się. Póki nikogo nie było czuła się taka wolna. Samotność czasem dobrze robi człowiekowi.

Rozpoczęcie tych wakacji nie trwało zbyt długo, a raczej Hope tego nie odczuła. Było przemówienie profesor Ariadny, lecz na szczęście nie musiała stać tam godzinami. Hope nie była w doskonałym humorze. Nadal nie przyzwyczaiła się do swojego nowego ciała. Wyglądała na starszą o kilka lat, przybyło jej ciała tu i ówdzie, urosła troszkę. Ale ona chciała być sobą, małą Hopcią. Zdecydowanym krokiem skierowała się ku gorącym źródłom. Tam będzie mogła sobie posiedzieć i posmucić się trochę nad własnym losem. Oprócz tego straciła jedną z mocy, po prostu znakomicie.
Hope weszła powoli do damskiej części w samym ręczniku. Resztę rzeczy, choć nie było ich zbyt wiele, zostawiła w szatni. Z każdym powoli stawianym kroczkiem rozglądała się dookoła. Nigdzie nikogo nie zauważała, więc kierowała się coraz pewniej w przód. Jednak nagle zauważyła czarną główkę, na pewno jakiejś dziewczyny, której nie znała. Stropiła się trochę i podeszła do brzegu wody. Zanurzyła nogę w gorącej wodzie, a po chwili już wchodziła głębiej. Ręcznik położyła za sobą, zakryła piersi i zanurzyła się pod szyjkę. Czuła obciążenie na klatce piersiowej tak, jak nigdy wcześniej.
-Emm... p-przepraszam, że przeszkadzam w kąpieli- powiedziała i skierowała się ku jednej ze ścianek na tyle daleko od dziewczyny, by nie naruszać jej (i swojej zarazem) przestrzeni osobistej, ale na tyle blisko, by nie pokazać, że od niej ucieka. Oparła się o ścianę i przymknęła oczy. Było tak strasznie przyjemnie, gorąca woda aż sama wywoływała na jej twarzy uśmiech, choć Hope wcale do śmiechu nie było.

Dalian tylko spojrzała na dziewczynę kątem oka. Wydawała się dosyć specyficzna, a na pewno dziwna. Pokręciła chwile głową i wróciła to swojego należytego odpoczynku.
- Dziwna jesteś - tak skwitowała to Dalian jak już dziewczyna usiadła na swoim miejscu. Czemu dziwna? Samo jej zachowanie intrygowało starszą koleżankę. Mało kiedy widzi kobietę, która wstydzi się swojego ciała. Zlustrowała ją przez chwilę wzrokiem. To raczej Danielle miała się czego wstydzić jeżeli chodzi o posturę jej ciała. W końcu to ona była karzełkiem z małymi piersiami. Podobno małe piękne, ale jak to mówi Dalcia małe potrafi porządnie wkurzyć na jej przykładzie.
- Nie wiem czemu się tak przede mną chowasz ale dobra - nie ma to jak szczerość. Czerwone oczy padły na Hope. Oczy, które miały w sobie drobną dozę niesmaku w sobie, a może czegoś gorszego. Goryczy? Wyższa i większe piersi.
- Od dziś jesteś panienka cycata - powiedziała wrednie Dalcia - to teraz opowiadaj z iloma robiłaś bara bara bere bere - uśmiechnęła się. Dalcia z natury była osobą o wrodzonej wredocie. Czasami przez jej gadanie płakało wiele dziewczyn, ale jakoś nigdy panienki Heavensword to nie obchodziło.

Usłyszała komentarz na swój temat. Po prostu czuła się nieswojo. No, i była wstydziochem. Ale to pewnie w jakimś stopniu przez to, że ma dziwne ciało. Ma piersi, czuła się jak kobieta, a nie jak dziewczyna. Choć wcale nie wyglądała na dorosłą, zwłaszcza jak się tak zachowywała.
-No... to przez te... a nieważne- chciała wytłumaczyć swoje dziwne zachowanie, ale się zastanowiła. Nie powinna chyba mówić nowo poznanej osobie o tym, co ją spotkało. Gdyby to był Rudzielec... albo nawet Aleksander, choć jego też krótko znała, to może by wyśpiewała wszystko.
-Ja? Cy...cata?- spojrzała ze zdziwieniem w dół, na swoją klatkę piersiową przez taflę wody. Przecież to nie jej wina, ona chciała tylko pomóc zwierzątkom, a tu co?! Wampiery jakieś, flaki wystające z brzucha? Na samą myśl zaczęło jej się cofać.
-A co to bara ba...- ucięła w pół zdania i spaliła buraka. Chyba wie o co chodzi uśmiechającej się dziewczynie.
-Z-zero- powiedziała cicho i odwróciła się bokiem do czarnowłosej. Ona miała przecież 14 lat, nawet nikogo nie pocałowała i nawet o tym nie myślała, nie marzyła. Wolała jeść ciastka, śpiewać i się bawić. W tym czasie gorąco, jakie wywołała sama myśl o wiadomo-czym i woda, w której siedziała Hope sprawiały, że chciała wyjść i się ochłodzić. Ale postanowiła uparcie siedzieć pod szyję zanurzona w wodzie.

- No przez co panienko nie wiem co zrobić ze swoim życiem? - no czasami Danielle była za surowa dla różnych ludzi. Nie rozumiała Hope, ale tym bardziej chciała dać jej popalić w taki pozytywny sposób dla człowieka. Dalcia też była za bardzo nieśmiała całe swoje życie. Teraz przez to lubi atakować ludzi docinkami. Wtedy oni się tak śmiesznie zachowują. Niektórzy się śmieją, a inni odcinają się od osoby jaką jest panienka Heavensword.
- No, no właśnie ty. W końcu kto tutaj ma największe piersi, panienko Cycata - uśmiechnęła się jak chuligan. Och, jaka ona zła! Mini panienka zła. No w końcu można powiedzieć o niej coś dobrego. Uświadamia ludzi. Może będzie o jedno dziecko mniej na tym świecie? Danielle nie miała nic przeciwko obrotu spraw w takim sensie, ale właściwie po co marnować sobie życie, a do tego jeszcze komuś. Westchnęła głośno.
- Jasne, jasne. Och, nie bądź już taka skromna. Ktoś z taką budową ciała musiałaś mieć już niezłe nocne przygody - zaśmiała się pod noskiem.

-Przez...- nie chciało jej przejść przez gardło to słowo. Zresztą, kim była ta czarnowłosa dziewczyna, by wiedziała o najnowszych perypetiach Hopci? Nawet nie były przyjaciółkami. A na dodatek ta osoba była złośliwa i surowa. Może gdyby, nawet nieszczerze, (Hope była trochę zbyt łatwowierna) była miła i współczuła jej tego, jak się zachowuje i jak wygląda, to Włoszka by się dla niej otworzyła, może nawet wypłakała. Jednak póki co chciała udawać twardą i że radzi sobie ze swoimi problemami.
-No... n-nie widziałam Twoich, więc nie wiem. Ale skoro mówisz, że mam większe niż Ty...- stropiła się. Nigdy wcześniej nawet specjalnie nie zwracała uwagi na ten element swojego ciała. Zapewne też nikt inny nie patrzył na klatkę piersiową Włoszki, chyba że jacyś zboczeńcy. Hopcia na szczęście nigdy ich nie widziała, więc była nawet zadowolona z tego powodu.
-To nie moje ciało, ja mam tylko czternaście lat!- krzyknęła zarumieniona, gdy Dalcia zaczęła się podśmiechiwać i dopytywać o te sprawy. Nigdy nie była z nikim blisko, a już na pewno nie tak blisko jak dziewczyna myśli. Co najwyżej miała przyjaciółki i przyjaciół, zresztą bardzo fajnych i miłych.

- No przez co? No przez co panno cycata - powiedziała z domieszką wredziny. W gruncie rzeczy chciała dobrze - onieśmielić tę młodą damę. To był jej główny cel, ale że przypadkiem miała jeszcze kilka zadań, aby uprzykrzyć Hopci troszkę życia to już inna sprawa. Uśmiechała się do Hope z zadziornym uśmiechem. Dziewczynka po przejściach? Danielle czasem przez głowę przechodziły obrazy dziewczyny do niej podobnej, tyle że młodszej. Ma młodszą siostrę, myślała sobie panna Heavensword.
- Ojoj, nie bądź już taka nieśmiała. Przecież nie każdy może być wysoki, mieć piersi, czy być po prostu pięknym. Wystarcz, że spojrzysz na mnie i to już jest oczywiste stwierdzenie. Nie każdego matka natura może tym obdarzyć -gorzka prawda czasami jest milsza od najcieplejszego kłamstwa. Takie żarciki też mają coś w sobie w prawdy. Gdyby Danielle była chociaż dziesięć centymetrów wyższa mogłaby podbijać świat, a tak to jest malutka. Sama w sobie widzi Napoleona. Małe, ale z jaką werwą!
- Jak nie twoje ciało jak już w nim jesteś, co? To jest niemożliwe, Słodziaku - odwróciła się twarzą do wejścia. Zawiodła się na dziewczynie, ledwo ją zna a już kłamie. Ludzie to naprawdę parszywe stworzenia.

- Przez taką jedną misję w lesie... - spojrzała trochę pustym wzrokiem bez cienia uśmiechu na czarnowłosą dziewczynę. Ogarnęły ją wspomnienia, nawet nie usłyszała dopowiedzenia Danielle, teraz żyła przeszłością, choć całkiem niedawną. Powinna tam wrócić i odzyskać to, co utraciła. Ale jak? I z kim? Przecież nie sama, zresztą pomijając kwestię bezpieczeństwa, Hopcia byłaby zbyt przerażona, by samemu wejść do lasu. Te wszystkie opowieści nauczycieli, te legendy o zagubionych lub martwych uczniach uginały Włoszce kolana.
- Może i masz mniejsze piersi i jesteś niższa, ale to przecież nic nie zmienia. To Ty jesteś Dalian i zawsze nią będziesz. Tak samo jak ja jestem Hope, choć nie wyglądam - powiedziała i podrapała się po potylicy.
- Emm... nie do końca rozumiem to, co powiedziałam - roześmiała się na głos, niezbyt głośno. Była trochę gapowata i niewiele rozumiała z tych wszystkich 'spraw dorosłych', ale starała się nadążyć i uczyć się życia.
- No... na tej misji postarzyłam się o kilka lat. Chodzę do pierwszej klasy i mam czternaście lat - powiedziała, jak gdyby wymawiała regułkę przedstawiania się. Po tym odetchnęła głęboko i zanurzyła się tak, by ustami móc robić bąble w gorącej wodzie.