Hope & Sasza

Domek nie był monumentalnych rozmiarów. Akurat taka chatka dla dwóch osób, choć w ekstremalnych warunkach pewnie wyżyłoby tu z 10 osób. Drewniany, ciemnobrązowy domek jednopiętrowy, do którego wnętrza prowadzą trochę jaśniejsze niż całość budyneczku drzwi. W środku od razu widać pokój, można by rzec, dzienny. Stała tu sofa, stół i dwa krzesła, lodówka z jedzonkiem, szafki naścienne z ciastkami i różnymi przyprawami, herbatami. W kącie stoi poczwórny palnik gazowy, a na jednym z nich stoi czajnik. Dalej widać krótki korytarzyk, na jego końcu są drzwi do łazienki, a po bokach dwie sypialnie.
Zacznijmy od łazienki. Po lewej od wejścia stoi sedes, na wprost od wejścia umywalka, a po prawej wanna z natryskiem, jeśli ktoś woli szybki prysznic od dłuższej kąpieli.

Sypialnia po lewej stronie należy do Hope. Cała jest we fioletowej tapecie z białymi ozdóbkami. Łóżko ma ciemno-różową pościel i białe prześcieradło pod nią. Obok łóżka jest stolik, na którym stoi budzik i pudełko z ciastkami na czarną godzinę. Pod ścianą, na prawo od wejścia stoi szafa z ubraniami Włoszki. W górnej części szafy wisiały jej stroje kąpielowe, bluzki, sukienki i spódniczki. Na dnie tej części szafy były jej dość krótkie spodenki materiałowe, które ubierała tylko z musu. W dolnej części szafy były cztery szuflady z bielizną Hope. Na podłodze natomiast jest miękki, puszysty, tak jak ściany, w kolorze fioletowym dywan. Na środku pokoju, na suficie jest lampa, która rozświetla wieczorami i nocami pokój.

Jak wygląda pokój Alexa? Otóż... mały pokój z łóżkiem jednoosobowym. Łóżko zwykle jest pościelone i... praktycznie nieużywane, ale to chyba jest wiadome, bo Alex woli nocne spacery, ale wróćmy do pokoju. Drzwi znajdują się dokładnie na przeciw pokoju małej Hope. Ich pokoje oddziela niewielki korytarz, który prowadzi do salonu. W pokoju, na przeciw łóżka, stoi szafa, która ma zaledwie parę półek. Obok tej o to szafy stoi niepozorne biurko. Przy łóżku stoi szafka nocna z małą lampką. Podłoga jest wyłożona miękkim dywanem, w kolorze morza.

Sasza wszedł do domku i natychmiast ruszył do swojego pokoju. Nie wiedział czy jego współlokatorka już jest czy też nie, ale mało go to w sumie interesowało. Na razie miał jeden cel. Rzucił torbę i pokrowiec z gitarą na łóżko i zaczął... rozpakowywanie. Najcięższa robota na wakacjach. Westchnął cicho wkładając rzeczy do swojej szafy. Po chwili skończył, dłuższej chwili. Usiadł na łóżku i przeciągnął się. Ruszył do pokoju dziennego, gdzie usiadł na sofie.

Włoszka przybyła na swoje wymarzone wakacje. Uśmiech nie schodził jej z buzi i gdy szła sobie, a raczej lekko podskakiwała z nogi na nogę, można było usłyszeć jak nuciła sobie jakąś piosenkę. Otworzyła drzwi do chatki z dość dużym impetem tak, że aż uderzyły w ścianę klamką i jednak wywołały jakiś hałas.
-Ups... Przepraszam...?- powiedziała dość głośno i rozejrzała się dookoła po salonie. Na kanapie leżał jakiś duży chłopak. Oprócz niego, od razu dziewczyna zobaczyła całość wystroju tego pokoju i mały korytarzyk. Hopcia zamknęła z czcią drzwi i delikatnie pomasowała ścianę w miejscu zderzenia. Pewnie ścianę to bardzo zabolało, ale z braku ust nie mogła wypowiedzieć ani słowa.
-Który pokój mogę zająć?- spytała chłopaka, wlepiając wzrok w podłogę i stawiając walizkę przed sobą między nogami. Pewnie aż podskoczył jak usłyszał ten huk. Na dodatek z tego całego zamieszania aż zapomniała się przedstawić, no ale cóż, Włoszka była dość roztrzepana.

Leżał sobie spokojnie na kanapie i myślał nad tym kto będzie jego współlokatorem, lub lokatorką, gdy usłyszał straszny huk. Podskoczył na kanapie, prostując się. Rozejrzał się szukając źródła owego dźwięku. Dostrzegł małą dziewczynkę. Brutalnie przypomniało mu to o Blodzi. Skrzywił się z rozpaczy, ale postanowił żyć przyszłością. Uśmiechnął się do niej.
-Może najpierw się przedstawmy? -uśmiechnął się do niej ciepło.
-Mam na imię Alexander, a ty? -Podszedł do niej i kucnął obok. Wyciągnął do niej swoją rękę, uśmiechając się przyjaźnie do dziewczynki.
-Zaraz zaprowadzę Cię do twojego pokoju...

No to klops, rzeczywiście ten chłopak się obudził i nawet zaczął do Hopci iść. Chyba się nieźle zirytował, a dopiero co się poznali i będą tu razem mieszkać. Dopiero, gdy wysoki facecik przypomniał jej o tym, co powinna dziewczyna uczynić od razu, przypomniało jej się jak ma na imię i że chłopak powinien je poznać, skoro mają mieszkać razem na tej wycieczce. Zresztą, dla Włoszki to bardzo dziwne, jeszcze nigdy nie spała w jednym domku z obcym chłopakiem.
-Em... Cześć Alex, jestem Hope- odpowiedziała nie bez trudu.
-Przepraszam za ten hałas- dopowiedziała po krótkiej chwili. Pani ściana pewnie już nigdy jej tego nie wybaczy, no ale cóż, to była tylko jej wina, była zbyt wesoła.
-N-nie trzeba, sama trafię, tylko powiedz proszę, czy to ten po lewej, po prawej, czy na końcu- pokazała szybko palcem na korytarz z zakłopotaniem na twarzyczce. Były tam trzy pary drzwi, więc miała 33% szans na trafienie w swój pokój, a znając jej szczęście, trafiłaby na pokój Alexa.

Myślę, że ściana Ci już wybaczyła. Widzisz? Nie gniewa się. -wskazał na ścianę, która nie zareagowała, co raczej nie było dziwne.
Chyba że się ma problemy psychiczne i rozmawia ze ścianami, ale to już inny temat. Nie odbiegajmy za bardzo w przyszłość, ani przeszłość. Zostańmy przy tym co dzieje się teraz. Wstał powoli i ruszył w stronę pokoju Hope biorąc od niej jej bagaż. Otworzył przed nią drzwi po lewej stronie wpuszczając ją pierwszą.
-To twój pokój. Powiedział do dziewczynki i uśmiechnął się delikatnie.

-No czy ja wiem... a może nic nie mówi, bo się obraziła i się fochnęła? Nie rozumiesz kobiet- powiedziała trochę pewniej siebie i oddała chłopakowi swoje rzeczy na czas przenosin. Miło z jego strony, że pomoże Włoszce, dziewczyna znowu się uśmiechnęła, choć nie tak szeroko jak przed wejściem do chatki. Czyli jej były te drzwi po lewej, a na końcu zapewne znajdowała się łazienka i toaleta. No, chyba, że twórca budynku zrobił rzecz dziwną i nie umieścił sypialni naprzeciwko siebie.
-Dziękuję, Alex- powiedziała dość cicho i weszła przed chłopakiem do swojego nowego pokoju na jakiś czas.
-Wooo śliczny...- spojrzała na swoje łóżeczko, dywan i ściany. Chyba ktoś magicznie dowiedział się, jakie kolory lubi i jaki pokój spodobałby jej się najbardziej. W sumie była w szkole magii, to chyba nic dziwnego. Po chwili zachwytu Hope wzięła swoje rzeczy w ręce i położyła walizkę na łóżku.
-A teraz daj mi chwilę- powiedziała i zaczęła wypychać chłopaka za drzwi swojego pokoju. Gdy już znalazł się na korytarzu to zamknęła wrota do swojej małej krainy i rozpakowała cały swój dobytek do szaf i wszędzie, gdzie się da. Po kilku chwilach wyszła z pokoju z ciastkiem w ręce i powoli je chrupała. Skierowała swe kroki w kierunku krzesła i usiadła na nim bez słowa.

Parsknął śmiechem gdy wyrzucała go z pokoju, ale poddał się jej woli i wyszedł. W czasie gdy ona się rozpakowywała on postanowił sobie chwilę pobrzdąkać. Usiadł na swoim łóżku, rozpiął zamek od pokrowca i wyciągnął piękną gitarę klasyczną. Zagrał jakąś smutną, łapiącą za serce i kompletnie idiotyczną piosenkę i wstał po chwili i wyszedł ze swojego pokoju. Zauważył, że Hope siedziała na krześle, chrupiąc jakieś ciasteczko. Podszedł do niej i wyciągnął w jej stronę swoją dłoń.
-Pozwolisz, że pójdziemy razem do amfiteatru? Mamy się tam stawić.- powiedział i uśmiechnął się ciepło i po przyjacielsku, do Włoszki. Była słodkim dzieckiem i nie bardzo go obchodziło z jakiego jest domu. Była jak Blodzia i modlił się, albo nie... Sam będzie ją chronił. W miarę swoich możliwości oczywiście. Bardzo polubił tą małą dziewczynkę.

Na śmierć by Hope zapomniała o tym rozpoczęciu w amfiteatrze! Była tak szczęśliwa z tych wakacji i wylotu na wyspę, że wszystko, co bardziej oficjalne niż pójście na plażę po prostu wyleciało jej z głowy.
-To już dzisiaj?- spytała, lecz po chwili wszystko jej się w główce ułożyło i zerwała się na równe nogi.
-Emm.. no, czemu nie?- powiedziała i chwyciła dłoń Alexa wręcz przebierając nogami w miejscu. Nie chciała się spóźnić, a co jeśli pani dyrektor się mocno zirytuje?
-Ale pospieszmy się- dodała i spojrzała na drzwi. Czas wychodzić, tak więc gdy tylko Alex się zebrał do marszu, to Hope ruszyła w stronę amfiteatru.
[z/t]