Nico mówi - KARTA POSTACI.

Chłopiec ten choruje na przypadłość zwaną psychozą oraz chorobę sierocą, z domieszką lekkiej nadpobudliwości psychoruchowej i schizofrenii.
Charakteryzuje się to u niego zaburzeniami emocjonalnymi, nieprzewidywalnością, ma problemy z koncentracja i logicznym myśleniem, mylnie przypisywanym niedorozwojowi psychicznemu. Bywa czasem nadpobudliwy i lepki uczuciowo, a niekiedy wręcz na odwrót - zapada w stany apatii i społecznej izolacji.
Nieznacznie opóźniony jest w rozwoju fizycznym, przez co też upośledzony system immunologiczny powoduje częste zapadanie na infekcje. Zauważyć u niego można stereotypowe odruchy, jak bujanie się, kiwanie głową na boki, a czasem i tiki nerwowe. Zdarza mu się też jąkać i seplenić, szczególnie w sytuacjach stresowych, oraz urywać części zwrotów i wyrazów, jednak nie w stopniu utrudniającym porozumiewanie się.

Dwa lata temu stracił prawe oko w wyniku uszkodzenia i związanego z nim zakażenia. Obecnie założoną ma prowizoryczną, szklaną protezę z namalowaną błękitem tęczówka, która zdarza mu się zgubić gdy za mocno dostanie w głowę.

Na pierwszy rzut oka, Nicolas jest chłopcem bardzo energicznym i wesołym. I nie jest to zresztą nic mylnego - jest osóbką bardzo pozytywna. Jeśli nie dostanie histerii... I jeśli nie ma stanów apatii... I jeśli... No, może po kolei.
Zacznijmy od jego stosunków społecznych - na co dzień Nico nie stroni od towarzystwa, wręcz przeciwnie, bardzo nie lubi być sam. Jednak kto powiedział ze muszą to być ludzie? Przyjaciół znajduje sobie często w przedmiotach martwych, nie tylko w zabawkach. Nawet świecznik czy kurek od zlewu dostanie od niego indywidualne imię i indywidualną osobowość, i będą razem prowadzić wielogodzinne dyskusje. Do ludzi za to podchodzi z początku nieśmiało, jednak z pewna dozą ciekawości - lubi poznawać nowe osoby, co jednak nie jest równoznaczne z tym, że potrafi prowadzić rozmowy z żywymi istotami. O ile ożywionym w jego głowie postaciom może nadać swoje własne myśli i słowa, tak nie może mieć kontroli nad słowami innych ludzi, co czasem potrafi go przerazić i wpędzić w histerie. Jednak jak ktoś podaruje mu cierpliwość i miłe słowo, to zachowuje się co najmniej rozkosznie - przytulasek z niego.
Cechuje go duża infantylność jak na jego wiek, co po części jest spowodowane stanem chorobowym, a po części po prostu jego mentalnością. Niepokojący jest też jego sadyzm... Ten dziecinny, nieświadomy sadyzm warunkowany bardziej ciekawością, niż chęcią zaszkodzenia komuś lub czemuś  -  kogo nie interesuje jak wygląda żaba od środka? Trudno za to skupić mu się na niektórych czynnościach, wymagających więcej niż babranie patyczkiem w ziemi. Nie potrafi zbyt długo usiedzieć na jednym miejscu, łatwo się rozprasza - chyba ze pojawi się coś, czemu uda pochłonąć się jego uwagę. Wtedy potrafi nawet godzinami siedzieć przy tej jednej rzeczy, tudzież czynności, lecz najczęściej opiera się to na stałym powtarzaniu tych samych sekwencji ruchowych.
Nicolas jest wyjątkowo niezrównoważony, a przez to tez - nieprzewidywalny. Niekiedy zachowanie jego  balansuje od histerycznego śmiechu, płaczu i wylewania uczuć, do stanów mdlej apatii i izolacji. Jednak nie jest zaskoczeniem ze do szczęścia chłopiec ten łaknie czyjegoś zainteresowania i czułości. Zdarza mu się kłamać, a raczej wymyślać niestworzone historie i grać, żeby zwrócić na siebie uwagę. Odkąd zobaczył występ ulicznej trupy teatralnej, jego największym marzeniem jest zostanie aktorem. Jednak wszelakie sekrety są przy nim bezpieczne, mimo wszystko Nico jest dobrym dzieckiem.

Niziutka kruszynka - tak najtrafniej można go opisać. Mierzy około półtora metra, postury jest drobnej, wręcz wychudzonej, z widocznie wyrysowaną linią kręgosłupa pod porcelanową skórą, ale nadal zachował lekki, dziecinny tłuszczyk na brzuszku i policzkach. Wygląda na znacznie młodszego niż jest w rzeczywistości, adekwatnie do zachowania. Aparycję ma delikatną, prawie że dziewczęcą – zdarzają mu się przez to nieprzyjemności, ale Nico nie zwykł przykładać wagi do swojego wyglądu, tak samo jak do pamięci o higienie osobistej, czasem.
Jednak nie można odmówić mu urody, uroczej i niepokojącej jednocześnie. Twarzyczkę ma pulchną, dziecięcą, na której kwitną różowe rumieńce. Jego usta są drobne, jak u porcelanowej lalki, a nad nimi mały, lekko zadarty nosek. Jednak ten uroczy obrazek przerywają oczy Nicolasa - jedno pulsujące głębokim fioletem, drugie zaś bez życia – błękitna proteza włożona w martwy oczodół. Uwadze też pewnie nie ujdą też jego rzęsy, które zwieńczają te okna szaleństwa – czarne, gęste i długie, jak pajęcze odnóża. Może to złe porównanie… Niemniej jednak, cały obrazek potrzebuje też ramy, a nią jest pastelowa wełenka okalająca jego głowę. Jego włosy wymalowane są jasnym różem i błękitem, z lekkimi pasemkami fioletu. Nieregularnymi pociągnięciami pędzla do tego, gdyż fryzurka jaką nosi może być określona jednym słowem – chaos. Gniazdo nierówno ściętych, najczęściej nierozczesanych loczków sięgających mu gdzieś do podbródka, i do tego postrzępiona, wpadająca mu w oczy grzyweczka – jednak wara z nożyczkami, może to jest i chaos, ale to jego chaos! A czemu ten kolor? Jego ojciec uznał bowiem, że tylko tak przypomina swoją matkę… No i już tak zostało.
Nicolas lubi ubrania w cukierkowych kolorach, o ciekawych deseniach i ogólnie – wszystko co jest urocze i kiczowate, łącznie z mocą spineczek w rozczochranych włosach. Jednak nosi się, a przynajmniej stara, w stylu paniczyka – spodenki z szelkami, kamizelka, podkolanówki, koszula i kokarda pod szyję –ale nie ukrywajmy, Nico nie potrafi się ubierać. Niemniej jednak, nie można odmówić temu obrazkowi uroku.